cis, quos Græci insequebantur. E. P. Amicos fugientes a Græcis defendens. Vel, Defendens a Græcis amicos fugientes. Vel, Græcos arcens ab amicis fugientibus, [quos Græci persequebantur.] ̓Απείργειν enim hoc loco sumendum videtur pro defendere. Vel, si arcere significat, ὑπαλλαγὴν in verbis istis esse dicemus, ἀντὶ τοῦ, ἀπείργουσα τοὺς Ἕλληνας ἀπὸ τῶν φιλίων [αὐτοὺς διώκοντας] φευγόντων.

ἀπείρως ἔχειν τῶν νόμων. Legum imperitum esse. ii. 45.

ἀπελήλατο τῆς φροντίδος περὶ βασιληίης. vii. 205. Herodotea locutio. Valla: Aberat a cura regionis adipiscendæ. Sed hoc verba sonant, A cura de regno abactus fuerat. Sensus, a cura de regno obtinendo arcebatur. Propter fratres natu majores, qui vivebant, ab omni cura de regno obtinendo liber erat. De regno solicitus non

ἀπεναντίον. Adverbium. comm. Ex adverso, e regione. ἐς τὴν ἀπεναντίον [χώραν] ἀνήγοντο. In ulteriorem regionem ex adverso sitam iverunt. vii. 55.

ἀπενειχθέντα. Ion. pro com. απενε χθέντα. Relata, renuntiata. i. 66. iv. 120.

απενειχθῆναι ἐς Αἴγυπτον. 1η Ægyptum delatos esse. ii. 152. απενειχθεὶς ἐς Λιβύην. iv. 150. ἀπενει χθέντας. iv. 164.

απέντες. Ion. pro com. αφέντες. vii. 60. Vide απίεναι.

ἀπέντα. Ion. pro comm. ἀφέντα. ν. 39. Vide απιέναι.

ἀπεξηραμένος, η, ον. Si codex sanus, dictum Ionice sublato altero μο

.

.

pro comm. ἀπεξηραμμένος. Exsiccatus, arefactus. vii. 109. ab aποξηραίνω, ω. Exsicco, arefacio. Vel ut ab αποξηράω, ω. μ. άσω. ut οι πειράω, ω. π. πεπείραμαι. ἡ μετοχή, πεπειραμένος, η, ον.

ἀπέργειν. Ion. et poet. pro comm. ἀπείργειν, τὸ διαχωρίζειν. Disterminare, disjungere, dirimere, separare. Αλυς ποταμὸς Καππαδόκας, καὶ Παφλαγόνας ἀπέργει. Halys fuvius Cappadocas et Paphlagonas dirimit. i. 72. pro eodem dicit αποτέμνει. ibid. et απείργει. i. 174, 204. ἀπέργων τήν τε Ἡλαίην, καὶ τὸν ̓Αχιλλήϊον δρόμον καλεόμενον. Disterminans, dirimens Hylæam, et eum, qui Achilleius cursus appellatur. iv. 55.

ἀπέργειν. Ion. interdum accipitur pro eo, quod Latine dicitur stringere, et radere, navibusque tribuitur, quæ prope littus ita feruntur, ut id stringere, et quodammodo radere videantur, ut loquitur poeta Æn. 7. v. 10. Proxima Circææ raduntur littora terræ. ἀπέργων Ροίτειον πόλιν, καὶ Ὀφρύ νείον, &c. vii. 43. Valla : Rhotium urbem, et Ophryneon stringentes. Sed dicendum potius, stringens, vel radens. De Xerxe verba fiunt. Sic et vii. 109. ràs wóλεις τὰς παραθαλασσίας ἀπέργων. Urbes maritimas stringens, sive radens. Valla, relinquens. At ipsam vocabuli Græci vim nullo modo nobis expressit. Idem sic etiam sequentem locum vertit, vii. 112. οὖρος ἀπέργων. τὸν Παρνησσὸν ἀπέργοντες. viii. 35. Parnassum stringentes, [vel præstringentes, ut Valla,] vel radentes, ut Virgil.

ἀπέργειν. Ion. et poet. pro comm. συγκλείειν. Concludere, quod alias απείρξειν dicitur. ἀπεργμένον ἐν ἀκροπόλει. In arce conclusum. i. 154. ii. 99. ν. 64. ἐντὸς ἀπέργουσαι τὰ κάλλιςα δοκέοντα ἡμῖν εἶναι. Intra se concludentes ea, quæ nobis

pulcherrima videntur. iii. 116. απεργμένες ἐν τῷ ἱῷ. In loco sacro conclusos. vi. 79. ampyμiros. Ion. et poet. ab anigyw. vide simplex ἔργειν. ἀπεργμένον ἐν axpomóλ. In arce conclusum. i. .154. ii. 99. v. 64. iii. 116. vi. 79. Sed fortasse jam rò amigyan Ionice positum pro com. apipyur, quod tamen in vulgatis Lexicis non reperias, ab aliis separatum concludere in aliquo loco. Nam py arceo, repello. Egyw, et ipyw, coerceo, concludo. Quanquam hoc discrimen sæpe negligitur. vel απέργειν pro συγκλείειν. Vide suo loco.

άis. Ion. pro comm. apes, quod exstat v. 106. Vide avai, V. 39.

ἀπέρασαν. Ion. vel pro ἀπέςησαν, ut sit aor. 2. act. vel pro añÚκεισαν, hocque pro αφετάκεισαν, ut sit 3. plur. plusq. p. act. per syncopem formata ab αφίημι. Defe cerunt. viii. 126.

ἀπεςραμμένος λόγος. Oratio aversa. Sic videtur Herodot, vocare hominis irati, et animum a nobis aversum habentis, verba. : réλων, ἐπειδὴ ὥρα απεςραμμένους τοὺς λόγους τοῦ Συάγρε. vii. 160. Gelo cum aversa Syagri verba videret. Vide ἐπεςραμμένα λέγειν. viii. 62. ἀπεσὼ, όος, οὓς, ἡ. Ν. Η. ἡ ἀπεσία, absentia, τῇ ἀπεσοι τῆς μάχης. Absentia a pugna, i. quod a pugna abfuissent. Suid. aπes. añodnμία

ἄπεφθος, ὁ καὶ ἡ. Ion. pro comm. Excoctus, bene purgatus, purus. χρυσὸς ἀπεφθος. Aurum excoctum, bene purgatum, purum. i. 50. Componitur autem ex and præpos. et nomine verbali ἑφθὸς, quod κατὰ συγκοπὴν formatum ἐκ τῷ ἑψητός, unde ἑπτὸς (nam

valet potestate wo) versisque tenuibus r. in aspiratas 9. addita præpos. ἀπὸ, ἄπεφθος, Ion. cum alioqui propter sequens

aspiratum dicendum esset apεφθος : sed εὐφωνίας χάριν, ne tri plex aspirata concurreret, servatum, quod et in communi lingua locum obtinuit, ut et in nomine Λεύκιππος, et απηλιώτης, aliisque nonnullis factum videmus. ἑψητὸς vero παρὰ τὸ ἑψέω, π. ἑψήσω deductum. de quo suo loco. i. 50. ii. 44.

améx. comm. Abstinere. Efficere ut aliquis a re aliqua abstineat. Arcere, amovere, summovere. Removere ab aliquo loco. E:Cons ἀπέχειν πολυμηκάδας αἶγας. viii. 20. Valla: Euboea capræ mugientes fac procul absint. Æ. P. Ab Euboea capras valde balantes amove, vel remove, vel arce, vel abstine. Sic enim et Cicer. de Orat. lib. i. c. 43. ad fin. loquitur, Ab alienis mentes, oculos, manus abstinere. Capras autem balantes potius, quam mugientes dixi, quia mugitus et mugire proprie de bobus taurisque; balare vero, de ovibus, et capris. Sed apud Græcos inter ovillam et caprinam vocem est discrimen manifestum, quod a Latinis non statuitur. Övium enim vox Banxn, verbumque Banxãodai dicitur, i. balatus, et balare. Caprarum vero vox vocatur μnen, verbum, unxar, quod ob commodioris verbi inopiam cogimur vertere balatum, et balare. Nec inimerito. Inter enim ovium et caprarum vocem affinitas intercedit maxima, et nisi aures attentissimas utrisque vocem edentibus præbeas, nullum, aut certe perexiguum inter has voces discrimen exaudias, quod sit perspicuum. ἀπὸ τοῦ μηκᾷν vero capræ μηκάδες, et πολυμηκάδες αἶγες ἐπιθετικῶς appellantur. Muxãoda, vero, et μv•

Suòs, i. mugitus, et mugire, proprie de bobus dicitur, neque capris ab alio tributum recordor. ἵνα αὐτὲς τῶν συμμαχείων απόσχη.

viii. 22. Valla: Ut a præliis navalibus summoverentur. Æ. P. Ut ipsos a societatibus, [i. a sociis, a reliquis sociorum copiis] summoveret, avelleret, abstraheret.

ἀπέχθεσθαι. Ion. et poet. In odium incurrere. Odiosum esse. οὐκ ἀπεχθήσεαι σφι. In illorum odia non incurres. i. 89. ἀπεχρέιτο. V. Η. impersonaliter positum, pro et ἀπέχρη, de quo suo loco. Satis erat. Vide et ἀποχρῆσθαι. Καί σφι ἀπεχρέετο κακῶς πρήσσουσι ἡσυχίην ἄγειν. viii. 14. Et ipsis, licet rem male gererent, quietem agere satis erat. In vulgatis Lexicis perperam ἀπεχρά οντο legitur: sed illic, ut hic, legendum, et liber, et locus notandus, quod rarissime fit ab istis, qui τῶν λεξικογράφων nomine gloriantur.

ἀπέχξη. comm. Satis erat. Sufficiebat. οὐκέτι σφιν ἀπέχρη ἡσυχίην ἄγειν. Non amplius ipsis satis erat otio frui. Non amplius erant contenti otio, quo fruebantur. i. 66. dicitur et συνωνύμως απεχρέετο. καί σφι ἀπεχρέετο κακῶς πρήσσουσι ἡσυχίην ἄγειν. viii. 14. ἀπέχρησε. idem ac αντέχρησε. vii. 196. Vide αποχρᾷν. ἀπήγημα, τος, τό. Ion. pro com. aφήγημα. Narratio. Res, quæ narratur. ii. 3.

ἀπηγήσασθαι. Ion. pro com. ἀφηγής σασθαι. Narrare, commemorare, dicere, recensere. i. 2. απηγέεσθαι πᾶν τὸ γεγονός. Rem totam, quæ gesta est, narrare. i. 24. ταῦτα ἀπηγέεσθαι. i. 86. πάλιν ἀπηγέετο τὸ πρᾶγμα. Rem iterum narrabat. i. 118. χωρὶς τοῦ ἀπηγημένου. Præter id, quod narratum est. i. 207. προαπηγησάμενες την συμφορήν. Sua calamitate prius narrata. iii. 138. ἀπήγησις, ἡ. Ion. pro com. ἀφήγησις. Narratio, ἐκ αξίως απηγήσιος. Præter narrationis dignitatem. Hoc dicitur de rebus, quæ narratione

non sunt dignæ. iii. 125. v. 65. απημελημένος, η, ον. com. Neglectus, a, um. iii. 129. απημελημένον ἐν τοῖσι ἀνδραπόδοισι ἐξῥύσατο. Inter mancipia neglectum servavit. iii. 132.

ἀπήμων, ὁ καὶ ἡ. Illæsus. Calamitatis expers. i. 42. Ion. et poet. pro quo dicitur et αβλαβής. ἀπηνείχθη ἐς τὴν Πλατέαν. In Plateam [insulam] delatus est. iv. 152.

ἀπ ̓ ἧς. Ion. pro comm, ἀφ ̓ ἧς. i. 1, 47. ix. 49.

ἀπήσων, οντος, ὁ. Ion. pro comm. ἀφήσων. Emissurus, ejaculaturus. Est autem participium fut. ab ἀφίημι. τὰ βέλεα διετείνοντο ὡς ἀπής σοντες. ix. 18. Tela intentabant ut emissuri.

ἀπίασι. 3. plur. præs. indic. modi, Ion. formata, ab ἄπειμι, pro com, ἄπισι, τουτέσιν ἀπέρχονται. vel απελεύσονται. Abeunt, vel abibunt. vili. 60.

ἀπιέναι. Ion. pro coin. ἀφιέναι. Dimittere. Barbari dicunt sinere. i. e. Amandare, demittere, dejicere, deorsum mittere, jacere. αὐτοὺς ἀπῆκε. Ipsos dimisit. iii. 118. ἀπῆκε τοῦτον. iii. 119, 125. ἀπίει σφέας ὁ θεὸς τῆς ἀποικίης. V. s. Deus a colonia eos dimittebat. i. alio migrare sinebat. iv. 157. τὴν ψυχὴν ἀπιέναι. animam emittere. iv. 190. ἀπῆκαν. dimiserunt. v. 38. ἄπες, pro ἄφες. Dimitte. v. 39. ταύτην ἀπέντα, pro αφέντα. Hac dimissa. ibid. απίει, pro ἀφίει. V. 107. απίει ἀπάγεσθαι. Abduci passus est. vi. 62. ἀπέντες, pro αφέλες. vii. 60. viii. 70. ἀπῆκε ἀπ ̓ ἑωυτοῦ, pro ἀφῆκεν ἀφ' ἑαυτῷ. A se dimisit. vii. 121. απείθη, pro αφείθη. Dimissus est. vii. 122. απέντας, pro ἀφέντας. vii. 142. viii. 40. ἀπίεσαν. viii. 52. demittebant, devolvebant, dejiciebant.

απίεσαν. 3. plur. imperf. act. ab απίημι, quod απέρχομαι significat. ab απιέω, ω. quod ab απίω, quod

ab ἀπέω. unde Lat. abeo. abibant. abierunt. viii. 137. ἀπίεσθαι. Ion. pro comm. ἀφίεσθαι. Emittere. ἡ γονὴ, τὴν ἀπίενται ἐν τὰς γυναῖκας. Semen, quod in mulieres emittunt. iii. 101, 109. ἀπίεσθαι. Ion. et poet. pro comm. ἀπέρχεσθαι. Abire. iii. 86. ἀπιίωσι. 3. plur. subjunctivi modi Ion. pro comm. ἀφιέωσι, ab ἀφιέω, π. sine contractione, pro αφιῶσι contracto. Emiserint. Ejaculati fuerint. ἐπεὰν οἱ βάρβαροι ἀπιέωσι τὰ τοξεύματα. vii. 226. Postquan barbari sagittas emiserint, ejaculati fuerint.

ἀπίκαται. Ion. pro ἀφίκαται, hoc rursus Ionice pro ἀφίχαται : sed ne gemina aspirata in eodem verbo concurreret insuavius, jam tò x in x videtur mutatum. Comm. vero ἀφιγμένοι, vel ἀφιγμέναι, vel ἀφιγμένα εἰσί. Nam triplex genus hoc Ionismo significatur. Pervenerunt. Venerunt. "Ανδρες οὗτοι ἀπίκαται μαχησόμενοι ἡμῖν περὶ τῆς ἐσόδου. vii. 209. Isti viri venerunt nobiscum de ingressu certaturi, pugnaturi. Vide KATAI, et XAΤΑΙ Ion. terminationes. Vel (quod verisimilius) a tertia singulari communiter in xra desinente, Ionice inseritur a, et fit deinde rursus Ionice rò x

καται,

in Χ alias, non hoc loco mutatur. Quare nunc, si terminationem καται spectes, erit simplex lonismus, κατ ̓ ἐπένθεσιν τοῦ a, quum vero accedit et τροπὴ τοῦ κ εἰς χρ tunc est duplex Ionismus. ἀπίκατο. Tertia person. plur. plusquamperf. pass. Ion. formata a tertia sing. com. ἀφικτο, inserto a, et verso φ in π. ἀπικαλο. pro com. ἀφιγμένοι, αι, α, ο ἦσαν. Nam tribus generibus hic Ionismus inservit. Venerunt. Pervenerunt. Οἱ ἄλλοι νησιῶται ἀπίκετο ἐς τοὺς Ἕλληνας. viii. 46. Cæteri insularum incolæ ad Græcos iverunt.

ἀπικνεῖσθαι. Ion. pro com. ἀφικνεῖ

σθαι. Pervenire. Οὐ γὰρ ἂν κοτε ἐς τοσῦτον τύχης ἀπίκνεο. Nunquam enim ad tantanı fortunam, atque felicitatem pervenisses. i. 124. ἀπίκετο ἐς τὴν Ἰωνίην. in Ioniam pervenit. i. 162. διὰ μάχης ἀπι κέατο Αρπάγῳ. Cum Harpago prælium commiserunt. i. 169. ἐς ἀπιστην πολλὴν ἀπῖκται. Valde incredibile videtur. i. 193. οὐδεὶς τῶν ἐμοὶ ἀπικομένων ἐς λόγους. Νullus eorum, qui mecum in colloquium venerunt. ii. 28. οὔρεα ἐς ὀξὺ τὰς κορυφὰς ἀπιγμένα. Montes verticibus in acutum desinentibus, i. acutis. ibid. ἀπικέσθαι ἐς λόγους τιν. Venire in colloquium cum aliquo. ii. 32. prope init. iii. 52. ἀπικέεσθαι ἐς λέσχεν περί τινος. Venire ad sermonem de re aliqua. ii. 32. prope init.

ἀπικνεῖσθαι ἐς διάπειράν τινος. Alicujus periculum facere. ii. 28, 77. ἐς ἔχθεα μεγάλα ἀλλήλοισι ἀπικνέονται. In magna odia mutua veniunt. iii. 82. ἐς τῦτο ἀφροσύνης ἀπικόμενος, ὡς δόξαι. Εo dementiæ progressus, ut putaret. iii. 146. ἐς ἀμφιβασίας τοῖσι λέγουσι ἀπικνέεσθαι ἄνδρα Κυζικηνόν. In controversiam venisse virum Cyzicenum cum illis, qui [hoc] dicebant. iv. 14. ἐς λόγους ἀπικέσθαι τούτοισι. In colloquium cum his venire. iv. 128. v. 49. prope init. ἐς πᾶν κακοῦ ἀπικέατο, sub. γένος. In omne mali genus devenerunt. vii. 118. ἐς τὸ ἔσχατον τοῦ κακοῦ ἀπιγμένοι. viii. 52. ἐς τοσοῦτον θόρυβον ἀπίκοντο, viii. 56. Ad tantum tumultum devenerunt. Eo tumultus, vel perturbationis devenerunt, ἐς πᾶσαν βάσανον ἀπικομένοισι. viii. 110. Ad omne tormentum, [ad omne tormenti genus] adactis. ἐς πᾶσαν ἀῤῥωδίην τότε ἀπικόμενοι, μὴ ὁμολογήσωμεν τῷ Πέρση. ix. 7. Cum in omnem metum devenissetis, i. cum maxime metueretis ne cum Persa pacisceremur, vel, compositionem faceremus. ἐς χειρῶν νόμον ἀπικέσθαι.

ix. 48. Ad manus belli jure conserendas venire. ἐς νείκεα ἀπιγμές ves. ix. 55. Ad rixas devenisse. ἐς ὁ ἀπίκοντο ἐς ὠθισμόν. ix. 62. Donec ad propulsionem venerunt, [et alios alii armis propellere cœperunt.]

ἀπικνέομαι. Ion. pro com. ἀφικνέομαι, ὅμαι. Iones enim tenues sequente aspirata non mutant, sive in eodem vocabulo, quum est compositum, sive in duobus separatis. Venio, pervenio. ἀπικομένους, pro ἀφικομένους. i. 1. ἐσαπικνέεσθαι, pro ἐσαφικνεῖσθαι. ibid. ἀπίκοντο, pro ἀφίκοντο. ibid. ἀπικές σθαι, pro ἀφικέσθαι, i. 2. ἀπίκοντο. ibid. ἀπικόμενον. i. 6. ἀπίκετο. i. 11. ἀπικέατο, pro ἀφίκοντο. i. 15. ἀπι κομένης. i. 19. ἀπικομένοισι. ibid. ἀπικέσθαι. i. 24. ἀπικόμενον. i. 24, 27.

ἄπιξις. Vide ἄφιξις. Hoc quidem ccmmune, illud vero Ionicum. ἀπιςάναι. Ion. pro com, ἀφιςάναι. Ad defectionem faciendam solicitare. Facere ut aliquis ab aliquo deficiat. τοὺς Ἴωνας ἀπὸ Κροί σου Κῦρος ἀπιςάναι ἐπειρᾶτο. Cyrus Iones ad defectionem a Crosofaciendam impellere conabatur. i. 76. ἀπεςεώτων. Cum defecissent. i. 102. ἀποσάντες ἀπ ̓ ἐκείνου. Cum ab illo defecissent. i. 124. ἀπέτης σαν ἀπὸ Δαρείε. ἀποσάνες δέ. i. 130. τοὺς Λυδοὺς ἀπέσησεν ἀπὸ Κύρου. Lydos ad deficiendum a Cyro compulit. i. 154. ἀπετᾶσί μοι, pro ἀπ' ἐμᾶ. A me defecerunt. i. 155. πάντες ἀπὸ Ψαμμητίχου ἀποςάντες. ii. 30. ἀπιτᾶσι ἀπὸ τῶν Κυρηναίων τὰς Λίβυας. Libyas ad defectionem a Cyrenæis faciendam impellunt. iv. 160.

ἀπίςασθαι. Ion. pro comm. ἀφίσασθαι. Deficere, defectione facere. Μῆδοι ἀπ ̓ αὐτῶν ἤρξαντο ἀπίςασθαι. Medi ab ipsis deficere cœperunt. i. 95, 124, 125, 126. ἀπίςασθαι ἀπὸ Κροίσω. i. 141. ν. 104. συναπί σασθαι. ν. 104.

ἀπιτέαται. Ion. pro com. αφίςαλαι. Deficiunt. ii. 113.

ἀπιτέατο. Ion. pro comm. ἀφίςαλο Defecerunt, ii. 162.

ἀπιτεῖν. comm. Diffidere. Fidem non habere. εἴ μου ἀπίσεεις τὰ περὶ χρημάτων. Si de pecuniis fidem mihi non habes. iii. 122. viii. 94.

ἀπιείη. Ion. pro commun. απισία. Incredulitas. Diffidentia. Fides, quæ non adhibetur alicui rei. ταῦτα ἐς πολλὴν ἀπιείην ἀπῖκται. Hæc valde incredibilia videntur. i. 193. τοῖσι παρεοῦσι ἀπιτίη πολλὴ ὑπεκέχυλο. Illis, qui aderant, multa incredulitas offusa est: id est, Illi, qui aderant, valde dubitabant, neque verum esse credebant, &c. iii. 66. ὑπὸ ἀπιτίης. Præ incredulitate. Quod non crederetur [id esse verum.] iii. 153. v. 41. ἀπιτίη, ης, η. Ion. pro com. απισία. Incredulitas. Difidentia, quæ facit ut alicui fidem non habeamus, non credamus. ὑπὸ ἀπισίης τὸν ἀγ γέλλοντα εἶχον ἐν φυλακῇ. viii. 23. Nuncium, quod ei fidem non haberent, in custodia servarunt. ἄπιςος, ὁ καὶ ἡ. Passive sumtum pro eo, cui nulla fides habetur, aut habenda est, et pro dubiæ fidei homine. ἵνα [πρὸς Ξέρξεα] τὲς Ιωνας απίσους ποιήσῃ. viii. 22. Valla: Ut infidos eidem redderet Iones. Steph. Suspectos. E. P. Ut fidem Ionibus [apud Xerxem] derogaret. Vel, Ut Ionum fidem [Xerxi] suspectam redderet. Vel, Ut efficeret ne Xerxes Ionibus fdem haberet. ταῦτα τὰ ῥήματα ἔμελλε τις βαρβάρες ποιήσειν απίσους τοῖσι Ελλησι. ix. 98. Hæc verba fidem barbaris apud Græcos erant derogatura. Vel, Erant effectura ne Græci barbaris fidem haberent. Vel, Barbaros Græcis suspectos erant redditura. ἄπλετος, ὁ καὶ ἡ. Ion. et poet. Immensus. χρυσὸς ἄπλετος. Immensa vis auri. i. 14, 50, 215. iii. 106.