Falsely, and knowing it was falsely done,
Publish upon a card, as Robert Southey's,
A face which might be just as like Tom Fool's,
Or John or Richard Anybody-else's!
What had I done to thee, thou William Darton,
That thou shouldst, for the lucre of base gain,
Yea, for the sake of filthy fourpences,
Palm on my countrymen that face for mine?
O William Darton, let the Yearly Meeting
Deal with thee for that falseness!
Are traceable,
All the rest
Smug's Hebrew family;
The German who might properly adorn
A gibbet or a wheel, and Monsieur Sooté,
Sons of Fitzbust the Evangelical;
I recognize all these unlikenesses,
Spurious abominations though they be,
Each filiated on some original;
But thou, Friend Darton, and observe me, then, Only in courtesy, and quasi Quaker,
I call thee Friend, - hadst no original;
No likeness or unlikeness, silhouette,
Outline, or plaster, representing me,
Whereon to form thy misrepresentation.
If I guess rightly at the pedigree
Of thy bad groatsworth, thou didst get a barber
To personate my injured Laureateship;
An advertising barber, one who keeps
A bear, and, when he puts to death poor Bruin,
Sells his grease, fresh as from the carcass cut,
Pro bono publico, the price per pound
Twelve shillings, and no more. From such a barber,
O unfriend Darton! was that portrait made,
I think, or peradventure from his block.
Next comes a minion worthy to be set
In a wooden frame; and here I might invoke
Avenging Nemesis, if I did not feel,
Just now, God Cynthius pluck me by the ear.
But, Allan, in what shape God Cynthius comes,
And wherefore he admonisheth me thus,
Nor thou nor I will tell the world: hereafter
The commentators, my Malones and Reids,
May, if they can; for in my gallery
Though there remaineth undescribed good store,
Yet" of enough enough, and now no more,"
(As honest old George Gascoigne said of yore,)
Save only a last couplet to express
That I am always truly yours,
The main subject of this epistle having been suggested by a poem of Bilderdijk's, part only of which I have incorporated in a compressed and very inadequate translation, I annex here the original, in justice to my deceased friend, — a man of most extraordinary attainments, and genius not less remarkable.
OP EENE VERZAMELING VAN MIJNE
In pejus vultu proponi cereus usquam. — - HORAT.
EEN Wildeman, het dolhuis uitgevlogen:
Een goede Hals, maar zonder ziel of kracht: †
Een Sukkelaar, die met verwonderde oogen
Om alles met verbeten weêrzin lacht: ‡
Een Franschmans lach op halfverwrongen kaken,
Die geest beduidt op 't aanzicht van een bloed: §
En, om 't getal dier fraaiheên vol te maken,
Eens Financiers verwaande domme snoet. ||
En dat moet ik, dat moet een Dichter wezen!
Gelooft gy 't ooit, die deze monsters ziet?
Geeft, wat ik schreef, één trek daar van te lezen
Zoo zeg gerust: "Hy kent zich zelven niet."
Maar zacht een poos !— Hoe langer hoe verkeerder! Men vormt my na uit Pottebakkers aard; ¶ Doch de Adamskop beschaamt den kunstbootseerder, En 't zielloos ding is zelfs den klei niet waard. —
Nu komt er een, die zal u 't echte leven
In lenig wasch met volle lijk'nis geven;
En deze held, wat spreidt hy ons ten toon?
De knorrigheid in eigen hoofdpersoon ;
Met zulk een lach van meêlij' op de lippen,
Als 't zelfgevoel eens Trotzaarts af laat glippen
Verachting spreidt op al wat hem omringt,
En half in spijt, zich tot verneedring dwingt.*
Mijn God! is 't waar, zijn dit mijn wezenstrekken,
En is 't mijn hart, dat ze aan my-zelf ondekken?
Of maaldet gy, wier kunst my dus herteelt,
Uw eigen aart onwetend in mijn beeld?
Het moog zoo zijn. De Rubens en Van Dijken;
Zijn lang voorby, die zielen deên gelijken:
Wier oog hun ziel een heldre spiegel was,
En geest en hart in elken vezel las,
Niet, dagen lang, op 't uiterlijk bleef staren,
Maar d'eersten blik in 't harte kon bewaren,
Dien blik getrouw in klei of verven bracht,
En spreken deed tot Tijd-en-Nageslacht.
Die troffen, ja! die wisten af te malen
Wat oog en mond, wat elke zenuw sprak ; Wier borst, doorstroomd van hooger idealen, Een hand bewoog die 't voorwerp noort, ontbrak. Doch, wat maalt gy?—'t Misnoegen van 't vervelen Voor Rust der ziel in zalig zelfgenot;
Met Ongeduld om 't haatlijk tijdontstelen;
En-Bitterheid, die met uw wanklap spot
Wen ge, om den mond iets vriendlijks af te prachen,
Of slaaprigheid of mijmrende ernst verstoort,
En door uw boert het aanzicht tergt tot lachen
Met zotterny, slechts wreevlig aangehoord.
Maar HODGES! gy, die uit vervlogen eeuwen
De Schilderkunst te rug riept op 't paneel,
Geen mond mismaakt door 't zielverteerend gecu-
Maar kunstgesprek vereenigt aan 't penceel! Zoo 't Noodlot wil dat zich in later dagen
Mijn naam bewaar in 't onwijs Vaderland, En eenig beeld mijn leest moet overdragen, Het zij geschetst door uw begaafde hand. In uw tafreel, bevredigd met my-zelven,
Ontdek ik 't hart dat lof noch laster acht; En, die daaruit mijn ziel weet op te delven Miskent in my noch inborst noch geslacht.*
Rots-Galmen, d. ii. p. 103.
|