stead of that of reviewers. As this subject must be entirely devoid of interest to the unlearned reader, we do not conceive that any apology will be required for our having drawn up the remaining part of this article in Latin. The following strictures were nearly completed before we conceived the intention of communicating them to the world through the channel of the Edinburgh Review. When we adopted that mode of publication, perhaps we ought to have translated our remarks into English; but we were induced to spare ourselves that trouble, by the consideration of their being equally intelligible, and rather more concise, in their present form. We have also retained the use of the singular number, as we find that the contrary practice has not had the effect of protecting us from the suspicion of dividing our force, and of employing only a single reviewer upon each of our articles. The text, it will be remembered, which we set down at the head of each remark, is that of the Glasgow edition, which is stated, in the title-page, to have been printed in 1794, and published in 1806.

Ver. 1. Χθονὸς μὲν εἰς τηλουρὸν ἥκομεν πέδον. Ἐς τηλουρὸν Β. qui cum Porsono alteram formam raro adhibet, nisi ex necessitate. Uterque tamen dedit εἰς τέχνην, ν. 496. εις νόσον, ν. 477. εἰς θεούς, ν. 944. et alia fortasse. Equidem suspicor Tragicos nunquam usurpasse, nisi ex licentia poëtica, quam in septem fabulis vicies tantum sibi permisit Sophocles.

Ver. 2. Σκύθην ἐς οἶμον, † ἄβατον εἰς ἐρημίαν. "Αβροτον ex ipsius Porsoni monitu reposuit B. Quibus argumentis nitatur haec scriptura, in Censura nostra ed. Butlerianae jam dictum est.

Ver. 16. Πάντως δ ̓ ἀνάγκη τῶν δέ μοι τόλμαν σχέθειν. + ἐξωριάζειν γὰρ TaTεds Koyous Bagu. Scribendum, cyst, mutato accento. Exv enim aoristus est. Egal dedit B. ipso Porsono auctore. ruin adeunda Censura ed. Butlerianae.

ceus.

Ite

Ver. 28. Τοιαῦτ ̓ ἀπηύρω το φιλανθρώπου τρόπου. Επγύρω cod. MediVera scriptura, ni fallor, est núgov. Eurip. Hec. 476. T' αἰτίαν σχὼν, ἧς ἐπηυρόμην ἐγώ. Idem sensu non dissimili Iph. Τaur. 529. Πρὶν γὰρ θανεῖν σε, τοῦδ' ἐπαυρέσθαι θέλω. Incertus apud Athen. p. 336. Β. Μικρού

P 2

We subjoin a few readings transcribed from the margin of cur copy of the Glasgow edition, which appear to us to be preferable to those which Mr Porson has retained in the text. V. 93. αἰκείαισιν, 108. ἐνέζευγμαι. 177. αἰκείας. 181. ερέθισε. 211. κρανοίτο. 267. @vxτοῖς ἀφύγων. 275. ταῦτά τοι. 995. άσμενος δε την. 999. δακρυσίστακτον ἀπ' ὅσσων. 431. ξυμπίτνων. 433. ἁγνορύτων. 495, κνίση, 601. αἰκείαις. 643. αἰσχύνομαι. 671. κἀπέκλησε. 192. Εισπορές τ' ἐπώνυμος, 754. "Acid. 803. Γρύπας. 911. ἐκπίτνων, γ' ἄρχειν. 931. πῶς δ ̓ οὐχὶ ταρβεῖς. νομός τε. 972. καὶ σέ γ' ἐν τούτοις. 979. οίμοι. 1023. παιήμερος, cu minima distinctione. 1024. κελαινόβρωτον θ ̓ ἦτας.

928. θαλασσίαν δὲ γῆς. 926. τό 934, ὁ δ ̓ οὖν ποιείτω. 952. σεμνόσα

Μικροῦ δὲ βιότου ζῶντ' ἐπαυρίσθαι χρεών. Andocides, p. 75. ed. Reisk. a Stanleio allegatus: Εἴτι ὑμᾶς χρὴ ἀγαθὸν ἐμοῦ ἐπαυρίσθαι. Male apud Hesychium legitur ἐπαύρασθαι, sed grammatici, opinor, potius quam librarii vitio. Recte ἀπολαῦσαι interpretatur, sed postea mediam formam saepius confundit cum activa izaugti, quae Atticis non videtur in usu fuisse. Praesens est iglonquai, neque ipsum in Atticorum scriptis hodie obvium.

Fer. 39. Τὸ ξυγγενές του δεινόν, ή θ' ὁμιλία. F. 793. Η καμὶ γάς τι ξυμφοραῖς ἐπαιτιᾷ, Omnes edd. ante Porsonum το συγγενές et τί συμβο gais praebent. Quam scripturam post brevem vocalem vhique praetulerim, nisi in initio versus, et ubi altera forma metro neraria est. V. 495. Κνίσση τε κώλα συγκαλυπτά· καὶ μακρὰν Porsonus et B. ut vulgo.

Ver. 42. Αεί με δὴ νηλής σὺ, καὶ θράσους πλέως. Haec scriptura Brunckio debetur. In Aldina αλεί τε δὴ legitur. Sed omnes fere codd. pro τε habent T να τοι Scripsit fortasse Poéta: As, απ, τί δὴ ψηλὴς σὺ καὶ θράσους πλέως; Saltem non de nihilo est, quod in initio se narii ai per diphthongum scriptu.n habent vulgati libri.

Ver. 49. Απαντ' † ἐπράχθη πλην θεοίσι κοιρανεῖν. Ελεύθερος γὰρ οὔτις ἐστὶ πλὴν Διός. Quid in animo habuerit Porsonus, incertum est. Nihil mutant libri. Atreschii conjectura, ἐπιώθη, ne Graeca quidem est. Sed erit fortasse qui cum Stanleio conii iat επαχθῆ, hac signif. catione: Nulla coalitio ab aerumnis libera, praeter summum imperium, quo solus potituer Tupiter. Quae verba non male Vulcani de sua conditione querimoniis respondent. Vocem autem επαχθες, quod per ἐπίπονος recte explicat Liesychius, apud Tragicos non reperi, qui eodem sensu άχθονός usurpat.

Ver. 51. Ἔγνωνα, † του δε κοὐδὲν ἀντειπεῖν ἔχω. Ἔγνωκα, καὶ τοῦτο οὐδὲν Β. ex ingenio. Facilior emendandi ratio erat, τοι δέ τ' οὐδέν. Sed malim, deleta copula: Εγνωναι τοισίδ ̓ οὐδὲν ἀντειπεῖν ἔχω. De daτίνα τοισίδι, vide ad v. 234.

150

Ver. 85. ψευδωνύμως σε δαίμονες Προμηθία Καλοῦσιν αὐτὸν γὰρ σὲ δεῖ Προμηθέως, Οτῳ τρόπῳ τῆ δ ̓ ἐκκυλισέ, τι τύχης. Vide an scribendum, αὐτὸν γὰρ σὲ δεῖ προμηθίας, fere ut intra 168. Τοιαύτα μηχανήματ' ἐξευρών τάλας Βροτοῖσιν, αὐτὸς οὐκ ἔχω σόφισμ', ότῳ Τῆς νῦν παρούσης πημονῆς ἀπαλ λαγώ.

Ver. 99. Πῆ ποτε μόχθων Χρὴ τέρματα τῶνδ ̓ ἐπιτεῖλαι. Τέρμα Aldus et Robortellus, cum plerisque codd. Alteram scripturam metri gratia invectam esse suspicor. Nam τέρμα, non τέρματα, hoc sensu pierumque adhibet noster. Sic infra 133. Π. ποτε τῶνδε πόνων χςή σε τέρμα κίλσαντ' Εσιδών. 257. Οὐδ' ἔστιν ἀθλου τέρμα σοι προκείμενον. 623. Τέρμα τῆς ἐμῆς πλάνης, Τ51. Νῦν δὲ οὐδὲν ἐστι τέρμα μου προκείμενον Μόχθων. 827. Πρὸς αὐτὸ δὲ εἶναι τερμα τῶν πλανημάτων. 1025. Τοιοῦδε μόχθου τίςμα μήτι προσδόκα. Hinc nostro loco malim : Χρή τέρμα τοιῶνδ' ἐπιτείλα.. Vulgata tamen defendi potest e. v. 704. quem suo loco citavi.

Ver. 116. † Θείτυτος, ή βρότειος, ἢ κεκραμίνη. Veterem scripturam θεόσσυτον post Burneium revocavit B. Nollem factum. Infra v. 279. κραιπνόσυτον contra omnes libros reponendum monuit Bentleius ad Phalarin p. 110. Ver. 599. θεόσσυτον et mox 602. λαβρόσυτος codd.

et

et edd. fere omnes, metro utrobique possumdato. Ceterum Porsoni obelus ad v. 761. hujus fabulae respicere videtur: Olcgton, Bozuy;

εἰ ῥητὸν, Φράσον.

Fer. 192. Την Διὸς αὐλὴν εἰσοιχτεῦσιν. Malim εἰσοιχνοῦσιν. Διοιχνεί habet Noster Eum. 316. diy Soph. Aj. 504. dy. El. 166. ix El. 313. Ionicam formam accepisse videntur librarii ex flom. II. 1. 384. Ανέρες εξαγνοῦσι σὺν ἵπποισι καὶ ἔχουσι. Agnoscit eam tamen Hesychius a Stanleio indicatus': Elsagition. diraogivormas nas både boucl. Apud Eurip. Med. 425. vulgo legitur iesto pro intras, nee nutavit Porsonus. Pro infinitivo verbi even accepit interpres Latinus, qui vertit celebrare. Apud Nostrum infra G4C. Aspiral mutavit B. Apud Soph. Trach. 617. pro cire, legendum retteı.

Ver. 410. Δέχθη', † ἐπιδισθ' ούς δεσμῷ προσπερπατος Τῆσδε φύραγγος sxoñidos ir dzgais Dgovgav ulaher dynow. Multi libri leider habent minus numerose quidem, nec tamen metro prorsus pe: sumdito, modo hos versus aliter distribuas. Pronomina in hujusmodi locutionibus vide frequentant Tragici, ut Noster supra 92. "Martí μ' cia mgas diùv πάσχω θεός. Et in fine fabulae 1002. Ἐσορας μὲ ὡς ἔκδικα πάσχω. Δίρ , id ex conjectura reposuit B.

Fer. 146. Σαν δίκας εἰσιδεύση. Πέτροις προσαυαινόμενον, Ταϊσδ' άθεμανπολύτοισι λύμαις. Recte B. εἰσιδούσα, et ita 5+1. δερκομένα στο δεξιο

Unde

Deinde multi libri zire, quod vulgatae scripturae praetero, sequente scilicet λύμαις. Sic infra 967. τηδε λατρεύων πέτρε nostro loco malim etiam red pro vaïrd'.

Fer. 152. Εἰ γάς μὲ ὑπὸ γῆν, νέρθεν τ' Αΐδου. Του νεκροδέγμονος εἰς ἀπέ φῶντον Τάρταρον ἧκεν, δεσμοῖς ἀλύτοις † Αγείως πελάσας, ως μήτε θεὸς Μήτε τις ἄλλος τοῖσδ ̓ ἐπεγήθει. Νέρθεν θ' Αΐδου Turnebus, unde recte Β. νέρθεν Aldov. Mox pars codicum eygias, quod recepit B. motus simili loco infra 175. giv av i dyglar Asmar yahan. Vide an scribendum, πρὶν ἐξ ἀγείων Δεσμῶν χαλάση. δισμοῖς ἀλύτως ̓Αγρίοις πελάσας, ut supra 60, "Αραβες ηδε γ' ὠλίνη δισεκλύ τως. Deinde plerique libri as μre fòs, quod salvo metro retineri poterat, licet aliter sentiat Butlerus. Sed sequentia verba, μnte tis

205, suspicor esse corrupta. Nulla enim causa erat, quare mortales, quorum maximus benefactor esset Prometheus, ex ejus malis gaudiuin perciperent. De diis selis cum locutum esse estendit Chori responsum v. 159. Τις ὧδε πλησικάρδιος Θεῶν στῷ τάδ' ἐπιχαρή. Malim igitur, ὡς μήποτε θεὸς Μεδεὶς άλλος. Ultimo versu nonnulli libri enim γενήθης ἐπιγεγήθει, et ἐπιγεγήθει. Scribendum sine praepositione, τοῖσο yu. Eurip. Hec. 279. Taúry vígnêu, zamiańłoμa zazav. Aristoph. Vesp. 612. Torony kyà gávopai. Adde quod gyre passim legitur apud Tragicos, e vero nusquam, quod sciam, nisi apud Nostrum Choëph. 770. "Arwyť bra, táxista yuloyon Çení.

Ver. 157. Νῦν δ αιθέριον κινυγμ ̓ ὁ τάλας Εχ ροῖς ἐπίχαρτα πίπονθα. Pars codicum, nominatim quatuor e quinque Regiis apud Vauvillerium, κίνυγμα ο τάλας. Unde repono, xivvyμa rákas, deleto articulo, qui rectius abest. Vide hujus fabulae v. 108. 468. Fer. 163. Θέμενος άγναμπτον νέον. Metri gratia

Pauwius. Cui assentior. Nam longe melius dicitur au pesos. Al cum participio aoristi raro conjungitur.

vs conjecit devos quant

Ter

Ver. 182. Δίδια + γὰρ ἀμφὶ σαῖς τύχαις. Δίδια δ' pro δίδια γὰρ post Burneium B. ex ipsius Porsoni emendatione. Sed fortasse nihil mutandum. Vide ad v. 163.

Ver. 208. Ωἴοντ' ἀμοχθεὶ πρὸς βίαν τε δεσπόσειν. ̓Αμοχθί Β. Quam scripturam in plerisque hujus formae adverbiis adhibendam censet, ego vero in omnibus. Exemplis ab eo citatis adde Archilochum, apud Apollonium ad calcem Maittairii de Dialectis p. 435. ̓Αμισθί γάρ σε πάμπαν οὐ διδάξομεν. Vulgo διάξομεν. Soph. (Ed. Col. 1251. Αστακτὶ λείβων δάκρυον ὧδ' ὁδοιπορεῖ.

Ver. 231. Καὶ τοῖσιν, οὐδεὶς ἀντέβαινε πλὴν ἐμοῦ. Imo, καὶ τοισίδ. Passim permutantur τοῖσιν et τοισιδ. Eurip. Med. 1994. Ας' ἐν δόσ fe01019, ἡ τὰ δείν' εἰργασμένη Μήδεια τοισίδ', ἢ μεθίστηκεν φυγή; ubi τοῖσιν habent Lascaris et Aldus, rozdi y' codd. ut videtur, meliores. Idem Heracl. 146. Εν τοισι δ' αὐτοῖς τοῖσιν ἕσταμεν λόγοις. Scribendum, ἐν τοῖ σιν αὐτοῖς τοιτίδ ̓, ut apud Soph. Ant. 1076. Ἐν τοῖσιν αὐτοῖς τοῖσδε λ θῆναι κακοῖς.

Ver. 239. Θνητοὺς δ' ἐν οἴκτῳ προθέμενος, τούτου τυχῶν. Οὐκ ἠξιώθην αὐτ τὸς, ἀλλ ̓ ἀνηλεῶς δ ̓ ἐῤῥίθισμαι, Ζηνί δυσκλεής θέα. Ad haec B. 'Ev οἴκτῳ προθέμενος. Misertus. Neque hanc neque similem phrasin alibi vi disse memini. Non valde dissimilia habet Eurip. Hec. 806. Ταῦτ ̓ οὖν ἐν αἰσχρῶ θέμενος, αιδέσθητί με. Conferendum etiam Tyrtaeanum illud, Οὔτ ̓ ἂν μνησαίμην, οὔτ ̓ ἐν λόγῳ ἄνδρα τιθείην. Ubi τιθείμην ex Platone reponunt nonnulli, licet activam formam exemplis confirmarit Klotzius p. 68. retinueritque Porsonus ad Med. 512. Deinde pro ἀλλ ̓ ἀνηλεῶς, scribendum ἀλλὰ νηλεώς. Ita Noster Choéph. 240. Καὶ τῆς τυθείσης τηλεῶς ομοσπόρου. Simili vitio laborant libri vulgati in Agam. 183. ubi pro μοῖς ἀλαπάξει legerim μοίρα λαπάξει. Sed nescio an pro νηλεώς scribendum νηλέως retracto accentu. Ionicae formae, sunt ἐλεεινός, ἐλεήμων, νηλεής, Atticae ἐλεινὸς, ἐλήμων, νηλής. Noster supra 42. 'Αεί γε δή νηλής σὺ καὶ θράσους πλέως. Eurip. Cycl. 368. Νηλὴς ὁ τλάμων. Apud Soph. Cd Tyr. 180. plurale vελέ dactylus est. Vulgo quidem legitur apud eundem Ant. 1197. Πεδίον ἐπ ̓ ἄκρον, ἔνθ ̓ ἔκειτο νηλεὶς Κυνοσπάρακτον σῶμα Πολυνείκους ἔτι. Sed suspicor Tragicum scripsisse νηλέως.

Ver. 261. ̓Αλλὰ ταῦτα μὲν Μεθῶμεν, άλλων δ ̓ ἔκλυσιν ζήτει τινά. "Αβλων omnes editores ante Β. praeter Aldum, qui άθλον (sic) habet. Αθλον ex multis codd. reposuit B. Sed respexisse videntur librarii ad v. 957. Οὐδ' ἔστιν άλλου τέρμα προκείμενον. Αθλων igitur retineo. Infra 751. "Η δυσπετῶς ἂν τοὺς ἐμοὺς ἀθλους Φίροις.

σου

Ter. 963. Ελαβείν, όστις πημάτων έξω πόδα. Εχει, παραινεῖν, νουθετεῖν τε † τοὺς κακῶς Πράσσοντας, ἐγὼ δὲ ταῦθ' ἅπαντ' ἐπιστάμην. Εκὼν ἑκὼν ἡμαρ τον, οὐκ ἀρνήσομαι. Πιμάτων omnes libri, quod mutare nolim. Πραγμά των tamen habet Eurip. Heracl. 110. Καλόν δε γ' έξω πραγμάτων ἔχειν πόδα, Ευβουλίας τυχόντα τῆς ἀμείνονος. Apud Nostrum infra 970. fluctuant libri inter πήμασι οι πράγματι. Ne maneret anapaestus in tertio versu, τὸν κακῶς Πράσσος ex emendatione Stanleii Heathiique recepit B. Neque adversari videtur Porsonus. Malim tamen, deleto pronomine, εὖ δὲ ταῦθ ̓ ἅπαντ ̓ ἐπιστάμην. Quae scriptura etiam sentenfine melius convenit. Quis enim nescit quoties εὖ, καλῶς, σύφα, σας φῶς, et similia, verbis ejus significationis, cujus est ἐπίσταμαι, praegantur?

Ver.

Ver. 268. Οὐ μήν τι ποιναῖς γ' ᾠόμην τοιαῖσι με κατισχνανεῖσθαι πρὸς πέτραις πεδαρσίοις, Τυχόντ ̓ ἐρήμου τοῦδ ̓ ἀγείτονος πάγου. Haec verba plus una menda laborare videntur. Haud facile crediderim Tragicum Telaio dicturum fuisse, cum eadem opera scribere posset rolaisdi. De hac re plura vide ad v. 906. Deinde es prorsus supervacaneum est, et pro τυχόντ' malim τυχών. Ita Aristoph. Plut. 114. Οἶμαι γὰρ, οἶμαι, ξὺν θεῷ δ' εἰρήσεται, Ταύτης ἀπαλλάξειν σε τῆς ὀφθαλμίας, Βλέψαι ποιήσας. Hinc apud nostrum τοιαισίδε et τυχὼν repono. Erunt etiam qui malint, πρὸς πέτραις πεδάρσιος. Sed vulgatam satis defendit similis locutio, πρὸς πέτραις ὑψηλοκρήμνοις V. 4.

Ver. 272. Пido di Baras. Sic libri omnes, quibuscum consentit Eustathius p. 153. 34. monente B. Cum vero hoc adverbium a nemine veterum agnoscatur, scribendum puto do, quod eodem sensu passim occurrit. Vide nostrum Prom. 748. Theb. 434. Eum. 263. 482. 656. Soph. El. 747. Eurip. Or. 1433. 1440. Idem valet πρὸς πεδα.

Ver. 274. Πείθεσθέ μοι, πείθεσθε, συμπονήσατε Τῷ νῦν μογοῦντι. v. 1038. Πείθου. σόβῳ γὰρ αἰσχρὸν ἐξαμαρτάνειν. Ubicunque apud Tragicos per metrum fieri possit, auctor sim ut pro ulov et fi rescribatur πιθοῦ εἰ πίθεσθε. Hanc formam apud nostrum priore loco probabiliorem reddit alter imperativus curat. Neque quidquam in hac συμπονήσατε. re librorum auctoritati tribuendum. Infra 333. sus habet Aldus in fine senarii. V. 562. Teilwv pro lav, ex cod. Mediceo enotatum video.

Ver. 282. Χθονὶ τῇδε πελῶ. Verbum πελῶ in Glossario praetermi git B. Male accedo vertit Stanleius. Futurum est a πελάζω, ut Bios a pronto. Legitur apud Soph. Ed. Col. 1060. Phil. 1150. El. 497. Alteram formam do practulit Euripides.

1684. Iph. Taur. 886. Hel. 361. El. 1332.

Vide Or.

Ver. 325. Καὶ νῦν ἐγὼ μὲν εἴμι, καὶ πειράσομαι, Ἐὰν δύνωμαι, τῶνδε σ' ἐκλῦσαι πόνων. Distinctionem post δύνωμαι delevit B. Sed vereor ut Graecum sit, qúcquai iàr dúvapas, quamvis recte apud nostrates dicatur, I will try if I am able.

Ver. 337. Ορμώμενον δὲ μηδαμῶς ἀντισπάσης. Μηδαμῶς μὲ ἀντισπάσης B. ex utroque cod. Cantabrigiensi.

Ver. 347. Οὐ δήτ', ἐπεί με χαὶ κασιγνήτου τύχαι Τείρουσ' "Ατλαντος. Malim xxi xxoryntov. Articulum ex ingenio, ut videtur, invexit Porsonus. Caeterum male fratris tui Stanleius. Tota enim haec pris, quae vulgo Oceano tribuitur, manifesto Prometheo continuanda est.

Ter. 353. Εκατογκάρηνον πρὸς βίαν χειρούμενον Τυφώνα τοῦρον, πᾶσιν ὃς ἀντέστη θεοῖς. Εκατογκάρανον Β. quod verum videtur. Scripti libri ἑκατοντακάρηνον habent. Altero versu ὅστις pro πᾶσιν ὃς repraesentat, ex emendatione Gaisfordii, quam probavit Porsonus. Nonnulli libri, saltem Regius 2782. apud Vauvillerium et Baroccianus apud Stanleium, os cu exhibent. Quae scriptura propius ad Gaisfordianam accedit. Nam as pro T positum alicubi vidisse memini. Deinde multa scriptorum loca e schedis Porsoni indicat B. in quae as perperam a librariis invectum sit. Quamquam fatendum est, nonnihil de vi sententiae ablatum iri, si a nostro loco ejiciatur. Emendabat Elm

P4

sleius