sleius ad Aristoph. Αch. 1089. Τυφών, ἅπασιν ὅστις ἀντέστη θεοῖς. Sed recte monet B. vocem Sougov pro librariorum additamento vix haberi posse. Minoris sunt ponderis quae ad Elmsleii de accusativo Tvpāra monitum respondet B. Apud Eurip. Herc. 1272. unde TeiswμTOUG Tupavas attulit B. Fagvóvas legendum conjecerat Elmsleius, cujus sen. tentiae favet Noster Agam. 879. Τρισώματος των Γηρυὼν ὁ δεύτερος. Ne que enim tribus córporibus, sed centum capitibus instructus erat Typhon. Vide, si tanti est, interpretes, praecipue Lacerdam, ad Virgilianum illud, Et forma tricorporis umbrue, En. VI. 289.

Ver. 369. Τῆς καλλικάρπου Σικελίας † λευρὰς γύας. Malim cum Robortello, Avgoùs yuas. Soph. Ed. Col. 58. di di mansion yua. Eurip. Heracl. 839. τὸν ̓Αργείων γύην.

Ver. 384. Εκ με + τήνδε τὴν νόσον νοσεῖν. Aldinam scripturam To revocavit B. Consentiunt cod. Mediceus aliique nonnulli. Similem diversitatem in Eliani fragmento apud Suidam e Porsoni schedis enotavit B. Longe frequentior apud Tragicos est accusativi usus, atque ideo tutior videtur Porsoni scriptura, quam primus repraesentavit Turnebus. Nec tamen alteram abjudicare ausim.

Ver. 404. Ὑπερήφανον θεοῖσι Τοῖσι πάρος δείκνυσιν αἰχμάν. Μεγαλοστόνοισι σεῖσι Πήμασι συγκάμνουσι θνητοί. Haec ad Heathii mentem constituit Porsonus. Pleraeque edd. Tois Tágos Daois duxvucir habent. Melior est Robortelli scriptura, 9ois rois ágos deizvor, quam repraesentant omnes fere codd. nisi quod inter dilxoow, duxrbu, indeκνυσιν et ἐνδεικνύει fuctuant. Θεοῖς τοῖς πάρος ἐνδείκνυσιν dedit B. et in antistrophos revocavit, quod habent plerique codd. et edd. Verbum compositum ivoizvoμ legitur apud Soph. Ed. Col. 48. Eurip. Alc. 152. Bacch. 47.

Ver. 416. Παρθένοι, μάχας άτρεστοι. Μάχαις multi libri et Schol. Recepit B. laudato Soph. Aj. 365. Toy iv daias drgerov páxs. Mihi quidem magis arridet vulgata, modo paxas pro secundo casu accipia

tur.

Ver. 420. Αραβίας τ' ἄρειον ἄνθος, Ὑψίκρημνόν θ' οι πόλισμα Καυκάσου πέλας νέμονται, Δαίος στράτος, ἐξυπρώροισι βρίμων ἐν αἰχμαῖς. Cum tota Chori oratio in maris Euxini accolis recensendis versetur, jure mirantur interpretes, unde haec Arabiae mentio. Nonnulli ad emendationem confugiunt, quorum conjecturas memorare supersedeo. Magis placet Butleri sententia, qui ostendere conatur, nomen Arabiae latius olim quam vulgo creditur patuisse. Sed nolim hanc quaestionem nimis curiose tractare. Nam verisimile est schylum Geographiae nihilo peritiorem fuisse Tragico nostrate, qui oram Bolieuiae maritimam memorat. Unum moneo, delendam esse copulam post vixenuror, quae metro simul et sententiae nonnihil obest. Nemo, opinor, de hac emendatione dubitabit, qui integrum Poëtae locum adibit, unde superiora desumta sunt.

Ver. 425. Μόνον δὴ πρόσθεν ἄλλον ἐν πόνοις Δαμέντ' ἐκαμαντοδέτοις Τιτᾶνα λύμαις εἰσιδόμαν θεῶν Ατλανθ', ὃς αἰὲν ὑπείροχον σθένος. Κραταιὸν οὐράνιον το πόλον Νώτοις ὑποβαστάζει. Ἐν πόνοισιν Β. post Burneium, Mox «δα Mavroditos ex emendatione Stanleii, uno cod. consentiente. Citat π. 148. Ταισδ αδαμαντοδέτοισι λύμαις. Deinde ὑπέροχο post Hemma

num et Burneium. Postremo νώτοις υπεστενάζει cum codd. tantum non omnibus. Ceterum haec et sequentia in strophen et antistrophum distribuere conatus est Hermannus. Cui quidem hactenus assentior, ut credam revera antistrophica esse. Scripturam ab eo propositam parum sanus sit qui probet.

ΓΕ.

Ver. 448. Τὸν μακρὸν χρόνον Ἔφυρον εἰκὴ πάντα, κοὔτι πλινθυφείς Δό μους προσείλους ἦσαν, οὐ ξυλουργίαν κατώρυχες δ' ἔναιον. Omnes fere co dices τὸν μακρὸν βίον, quod nescio an praeferendum vulgatae scriptu Eodem fere sensu verba τον μακρὸν βίον usurpat noster infra 686. Ηδύ τι θαρσαλίαις Τὸν μακρὸν τείνειν βίον ἐλπισι. Ηeinde κοντι πληθυφείς ex ipsius Porsoni emendatione est, nam κοὔτε habent omnes libri. Cui scripturae quid objici possit non video, cum simillima passim legantur. Ita Soph. (Ed. Col. 979. Ὃς οὔτε βλάστας των γενεθλίους πατρός, Οὐ μητρὸς εἶχον, ἀλλ ̓ ἀγέννητος τότ ̓ ἦ. Ubi οὔτε contra omnes libros dedit Brunckius. Idem Ant. 249. Οὐκ οιδ'. ἐκεῖ γὰρ οὔτε τον γενὴδος ἦν Πλήγμ ̓, οὐ δικέλλης ἐκβολής στυφλὸς δὲ γῆ καὶ χέρσος, εριξε οὐδ' ἐπομαξευ μένη Τροχοῖσιν, ἀλλ' άσημος οὐργάτης τις ἦν. Ita distinguendum. Eurip. Οr. 41. Ων ούτε σίτα διὰ δέξης εδέξατο, Οὐ λούτρ ̓ ἔδωκε χρωτι, χλανιδίων δ' ἔσω Κρυφθείς, ὅταν μὲν σῶμα κουφισθῇ νόσου, εμφρων διακρία. Et mox 46. Εδοξε δ' Αργει τάδε μήθ' ἡμᾶς στέγαις, Μή πυρὶ δέχεσθαι, μήτε προσφωνεῖν τινα Μητροκτονούντας. Ubi fortasse legendum, μηδέ προσφωνεῖν, licet receptae favere videatur noster Choeph. 289. καὶ τοῖς τοιούτοις οὔτε κρατῆφος μέρος εἶναι μετασχεῖν, οὐ φιλοσπόνδου λιβος, Βομῶν τὸ ἀπείργεῖν οὐχ έρως μένην πατρὸς Μήνιν· δέχεσθαι δ' οὔτε συλλύειν τινά. Ita fere legendus vide. tur iste locus, nisi quod malim, βωμῶν δ' ἀπείργειν. Superioribus adde Eurip. Οr. 1066. Μήθ' αιμά μοι δέξαιτο κάρπιμον πέδον, Μή λαμπρός αίθης, σ' ἐγὼ προδούς ποτε, Ἐλευθερώσας τοὐμῖν, ἀπολίποιμι σε. Med. 1348. Ὃς οὔτε λέκτρων νεογάμων ἀνήσομαι, Οὐ παῖδες, οὓς ἔφυσα καξεθρεψάμην, Εξω προσειπείν ζῶντας, ἀλλ ̓ ἀπώλεσα. Nusquam autem, si bene memi ni, post οὐδὲ aut μηδὲ legitur οὐ aut μή. Vide ad v. 477.

Ver. 160. Μνήμην θ' άπαντων μουσομήτος. + ἐργάτιν. Εργάτιν omnes codd. hodierni, sed εργάνη» Stobaeus LXXIX. p. 468. Gesn, LXXXI p. 311. Grot. quod post Brunckium recepit B. Hesychius : Εργάνη, ὡς δαπάνη. εργασία, εργατική, δορυτέχνησις, ἐργάτες, παρὰ δὲ Σαμίοις ἡ ̓Αθηνῶ Έλεως (sic cod.). Εργαστῖναι. αἱ τὸν πέπλον ὑφαίνουσαι. Posteriora ita refingo: Παρὰ δὲ Σαμίοις ἡ ̓Αθηνῶ ὅ. λε. (εργάνη λέγεται), ὡς ἐργαστική. καὶ ἐργάται, αἱ τὸν πέπλον ὑφαίνουσαι. Ceterum apud B. in Notis pro Lycaben scribendum Neobulen.

Ver. 475. Τὰ λοιπά μου κλύουσα, θαυμάσει πλέον Οίας τέχνας τε καὶ δόλους ἐμησάμην. Multi codd. μαι pro μου, quod non temere rejicien dum esse monuit Vauvillerius. Deinde interpungendum post πλέον, ut ordo sit, κλυούσα οἵας τέχνας. Malim etiam είς τέχνας γε, ut in Theb. 638. Λέξω τὸν αὐτοῦ σοῦ κασίγνητον, πόλει Οίας γ' ἀρᾶται και κατεύχεται τύ χας. Πόρους vero pro δόλους praebent Robortellus aliique multi, quος

merito secutus est B..

Ver. 477. Τὸ μὲν μέγιστον, εἴτις εἰς νόσον πέσει, Οὐκ ἦν ἀλέξημ ̓ οὐδὲν, οὐδὲ βρώσιμον, Οὐ χριστὸν, οὐδὲ πιστόν, ἀλλὰ φαρμάκων Χρεία κατεσκέλλοντο, πριν † ἐγὼ σφίσιν έδειξα κράσεις ηπίων ἀκισμάτων, Αἰς τὰς ἅπασας † ἐξαμύ νονται τόσους. Magnas inter interpretes controversias excitavit vox πίστων.

5

πιστόν. Plerique a πίνω derivant, ut sit poculentum, quod Graecis est πότιμον. Alii παστον conjiciunt ex Theocriteo illo, οὐδ ̓ ἔγχριστον, ἐμὲν δοκεῖ, οὐδ ̓ ἐπίπαστον. Sed utraque interpretatio postulare videtur ut pro οὐ χριστὸν rescribatur οὐδὲ χριστον, quod per metrum non licet. Equidem duo tantum medicaminum genera hic recenseri puto, interna scilicet et externa. Illa βρώσιμα, haec χριστὰ νocat Poëta. Quod si verum est, scribendum e nonnullis libris, οὔτε βρώσιμον, Οὐ χριστόν, de qua constructione satis dixi ad v. 448. Verba autem οὐδὲ πιστὸν ita fere interpretanda puto : Neque certa spes salutis. Πιστὸν Αΐδων, cer tum exitium dixit Eurip. Bacch. 1155. Fateor interpretationem jam memoratam non eam esse quae ex omni parte mihi placeat.. Vulgata tamen prorsus absurda est. Versu sequente nonnulli libri πρίν γ' ἐγὼ, quod recepit B. Deinde ἐξαμείβονται Aldus et pars codicum. Nescio an rectius.

Ver. 487. Γαμψωνύχων τε πτῆσιν οἰωνῶν σκεἐξῶς Διώξισ', οἵ τινές τε δεξιοὶ φύσιν, Εὐώνυμοί τε, καὶ δίαιταν ἥντινα Ἔχουσ ̓ ἕκαστοι, καὶ πρὸς ἀλλήλους τίνες Εχθραί τε καὶ στέργηθρα καὶ συνεδρίαι. Malim, οἵτινές γε δεξιοὶ φύσιν, Εὐωνύμους τε. Ενωνύμους habent plerique libri. Altera scriptura praeter necessitatem a correctore invecta est. Manifesto repetendum &ώρισα a superioribus. Deinde nescio an magis Atticum esset, έχουσ ἕκαστος. Aristoph. Ran. 1379. Καὶ λαβομένω, τὸ ῥῆμ' ἑκάτερος εἴπατον. Ibid. 1422. Πρῶτον μὲν οὖν περὶ ̓Αλκιβιάδου τιν ἔχετον Γνώμην ἑκάτερος ; Plut. 784. Νύττουσι γὰρ, καὶ φλῶσι τἀντικνήμια, Ενδεικνύμενος ἕκαστος είνα νοιάν τινα. Eupolis apud Pollucem X. 161. Οἰκοῦσι δ' ἐνθαδ' ἐν τρισὶν καλιδίοις Οἴκημ ̓ ἔχων ἕκαστος. Aliter Noster Pers. 135. Περσίδες δ' άκρος πενθείς, Εκάστα πόθῳ φιλάνορι. Τὸν αἰχμάεντα θοῦρον Εὐνατῆς ἀποπεμψαμένα, Λείπεται μονόζυξ. Mox apud Nostrum πρὸς ἀλλήλοις tacite dedit Pauwius, operarum, opinor, vitio. Quae quidem scriptura Vauvillerio fraudi fecit, qui eam serio refellit. Ita quoque legendum conjecit Wakefieldius, quem latuisse videtur emendationem suam a typographo Batavo jam occupatam esse. Ultimo versu recte Β. ξυνεδρίαι, et infra 865. κτείναι ξύνευνον pro κτεῖναι σύνευνον.

Ver. 503. Οὐδεὶς, σάφ' t οίδα, μὴ μάτην φλῦσαι θέλων. Codd. quidam σάφ' οίδ', εἰ μὴ habent. Sed rectius abest εἰ. Quid significet Porsoni obelus, adhuc incertum est.

Ver. 519. Τοῦτ ̓ οὐκ ἂν οὖν πύθοιο, μηδὲ λιπάρει. tres codd. quos post Brunckium secutus est B. rent libri: Τοῦτ ̓ οὔτ ̓ ἂν ἐκπύθοιο, μήτε λιπάρει.

Τοῦτ ̓ οὐκ ἔτ ̓ ἂν πύθοια
Jialin, si consenti

Ver. 544. Ζήνα γὰρ οὐ τρομέων Ιδία γνώμη σέβει Θνατοὺς ἄγαν, Προμηθεῦ. Ἐν ἰδίᾳ γνώμα B. Praepositionem metri gratia addidit Bur

neius.

Ver. 550. Ολιγοδρανίην. Recte ὀλιγοδρανίαν Β. et mox 565, απλακίας pro ἀπλακίης. Infra tamen 592. Ιναχεις retinuit, ubi veram scri pturam Ιναχείας exhibet cod. Mediceus.

Ver. 565. Τίνος ἀπλακίης + Ποιναίς ὀλέκει; Fluctuant codd. inter ποιναῖς, ποινὰς, ποινῶς et ποινῆς. Tantum non omnes passivum ὀλέκη habent. Stephani emendationem, ποινά σ' ὀλέκει, recepit B. Sed per totam fere fabulam ποινάς, πημονάς, πήματα, πόνους et similia plurali numero usurpat Poëta. Nec quidquam in vulgata scriptura inest quod reprehendi possit.

Γεια

Ver. 569. Χρίει τις αὖ με τάλαιναν οἶστρος. Repone, με τὰν τάλαιναν, ut versus sit senarius syllaba minor. Articulus, quem agnoscunt codd. nonnulli, e plerisque expulit similitudo literarum TAN et TAA. Man sit tamen infra 574. ̓Αλλά με τὰν τάλαιναν ἐξ ἐνέρων περῶν

κ. τ. έ.

Ver. 576. Ὑπὸ δὲ κηρόπλαστος ὀτοθεῖ δόναξ. Haec verba strophen inchoant, antistrophum vero v. 596. Πόθεν ἐμοῦ σὺ πατρὸς ὄνομ ̓ ἀπύεις; Quod nemini, quantum scio, adhuc animadversum est. Nihil est in antistropho quod superioribus versibus 568575. respondeat. Quo minus autem quidquam excidisse putes, obstant quatuor senarii 591 594. qui cum initio antistrophi arctissime cohaerent. versuum divisione judicium meum non interpono.

Ceterum de

Ver. 577. Ἰω τω, ποῖ ποῖ, Πῶ πῶ πῶς πῆ μὲ ἄγουσι τηλέπλαγκτοι + πλάνοι. Haec e multis codd. ita constituit B. Ἰω, ἰω, πόποι, πόποι, Πῆ μ' άγουσι τηλέπλαγκτοι πλάναι. Ut strophe cum antistropho conveniat, repone: τω, ἰὼ πόποι. Ω πόποι, πᾷ μὲ ἄγουσι τηλέπλανοι πλάναι. His respondent: Τίς άρα μ', ὦ τάλας, Τὰν ταλαίπωρον ὡδ' ἐτήτυμα προσ θροείς;

Ver. 579. Τί ποτέ μ', ὦ Κρόνιε παῖ, τί ποτε, Τί ποτε ταῖσδ. Secundum τί ποτε post Brunckium bene delevit B.

Ver. 584.. Περὶ φλέξον, ἢ χθονὶ κάλυψον, ἢ Ποντίοις δάκεσι δὸς βοράν. Scribendum puto, πυρί με φλέξον. Μox male B. ποντίοισιν.

Veterem

Ver. 587. Αδην με πολύπλαγκτοι πλάναι Γεγυμνάκασιν. scripturam odav frustra defendere conatur Butlerus Epist. p. 30. Attici enim ß et à nunquam geminant. Deinde metri gratia restituenda Aldina scriptura πολύπλανοι πλέναι, qua etiam de causa supra 578. τηλέπλανοι πλάναι dedimus. Similia sunt σὺν δίκη δικαία apud Soph. Ant. 23. κλέος εὐκλείστερον ibid. 502. πόδα τυφλόπουν apud Eurip. Phoen. 1543. et alia passim. Denique repone γεγυμνάκασ' cum elisione.

Ver. 590. Κλύεις πρόσφθεγμα τῆς † βουκέρω παρθένου; Haec puellae continuanda sunt, nisi antistrophica, θρόνο, φράζε τα δυσπλάνῳ παρθένω, Choro tribuere mavis. Recte autem φθέγμα πιο πρόσφθεγμα Robortellus, non improbante B. Quid velit Porsoni obelus ante βουκέρω, equidem conjicere nequeo.

Ver. 597. Τὰν ταλαίπωρον ὧδ' ἔτυμα προσθεοῖς; Repone ετήτυμα cum Butlero e tribus codd. Eadem scripturae diversitas supra 293.

Ven. 593. Θεόσσυτον δὲ νόσον ὠνόμασας. Scribendum cum Butlero θεόσυτόν τε, minima distinctione post προσθροεῖς adhibita. Δὲ pro τι primus invexit Turnebus.

Fer. 600. Κέντροισι φοιταλέοισιν. Male B. κέντροις. Ceterum suspicione laborat φοιταλίοισιν secunda producta.

Ver. 602. Λαβρόσυτος ἦλθον, Ἐπικότοισι μήδεσιν δαμεῖσα. Scribendum λαβρόσυτος. Post ἦλθον vero deesse videtur vox disyllaba, cui respondeat τείρεις ν. 589. Deinde male Porsonus ἐπικότοισι μήδεσιν. Pejor apud Β. scriptura, ἐπικότοισιν μηδεσιν. Recte ἐπικότοισι μήδεσε omnes ante Porsonum.

Ver. 605. Αλλά μοι τορῶς Τέκμηρον ὅτι μὲ ἐπαμμένει Παθεῖν, τί + μη χρήν τι φάρμακον νόσου, Δείξον, εἴπερ οἶσθα. Nonnulli libri τί με χρή habent, quod metro adversatur. Alii τί μοι χρή. Utraque scriptura librariorum emendaturientium ingenio tribuenda videtur. Post a

plene

plene distinguendum est. Deinde conjicio Tragicum scripsisse: Τί μίχας, τι φάρμακον νόσου, δείξον, εἴπες οισθα, Μήχας autem et μήχος form magis quam significatione inter se diferunt. Mayeg apud Nostrem legitur Agam. 207. Suppl. 399. 602. μãxos Agim. 2. et apud Επαίρ. Androm. 537. Utrumque non male per ἀπαλλαγή explicari Eurip. potest, quo sensu saepe occurrit cognata vox μηχανή, ut, μηχανή και

Wer. 690. Μή μου προκιδου μᾶστον ἢ ὡς ἐμοὶ γλυκό. Μᾶστον ἢ ὡς ἐμοὶ Turnebus pro var. lect, non improbante, ut videtur, Porsono. Μισ σον ἢ κάμει anonymus apud B. Mall, μασσόνως ἐμοὶ γλυκύ. Ita fere Soph. Cd. Col. 104. Εἰ μὴ δοκῶ τι μειόνως ἔχειν. Εurip. Ηec. 1121. οὐπ ἀπώλεσ', ἀλλὰ μειζόνως. Incertus Ries. 519. οἱ δὲ μειζόνως Παθόντες, οὐχ ὁρῶσιν ηλίου φάος.

Ver. 638. Ὡς τἀποκλεῦσαι κἀποδύρεσθαι τύχας. Κἀποδύξασθαι post multos codices et Brunckium B. Quae scriptara etiam size codicum auctoritate reponenda erat.

Fer. 646. Αει γὰρ ὄψεις ἔννυχοι πολεύμεναι. Πωλούμεναι cod. Ranconeti, quod Homericum est, Πολούμενοι ex uno cod. dedit B. Vide Eurip. Or. 1269. Alc. 30. Aristoph. Av. 181. ab eo allegatos.

Ter. 643. Το μίγ' εὐδαίμων κόρη. Ευθαλμον unus cod. Cum ed. Rom bortelli, unde se dedit B. Verum cum Attici promiscue Tańμων et ὦ τλήμον dixerint, nolim vulgatam scripturam contra omnes fere codices mutare. Imo, si utraque lectio pari auctoritate niteretur, rulgatam, ut paullo exquisitiorem, praeferren,

Ver. 659. ο δ ἔς τε Πυθώ κἀπὶ Δωδώνην πυκνούς Θεοπρόπους ἴαλλον. Melior est altera scriptura, κἀπὶ Δωδώνης, quam repraesentant multi scripti et impressi. Ita Eurip. El. 1343. Στοχ ἐπ ̓ ̓Αθηνῶν. Ubi consulendus Larnesius.

Fer. 662. Ηκον δ ̓ ἀναγγέλλοντες αἰωλοστόμους χρησμούς, ἀσίμως δυστ κρίτως τ ̓ εἰρημένους. Malim απαγγέλλοντες. Altero versu ασήμους nonnulli codd. et Robortellus. Recepit B.

Ter. 663. Καὶ μὴ θόλοι, πυρωπὸν ἐκ Διὸς μολεῖν Κεραυνὸν, ὃς πᾶν ἐξαι· στώσει γένος. Hace pendent a superioribus βάξις ήλθε. Quod cum ita sit, parum video quomodo sententiae conveniat μελεῖν, quod non enturum esse, sed venisse significet. Reponendum igitur puto, πυρωπόν ἂν Διὸς μολεῖν Κεραυνόν. Quam mutationem vel ex hac fabula stabilire possum. Nam v. 618. ubi recte edidit Porsonus, τῶν γὰρ ἂν πεθοιό μου, Turnebus et sequentium plerique πᾶν γὰς ἐκπύθοιό μου repraesentarunt. Alterum exemplum praebet Noster Pers. 450. Ενταῦθα πέμπει τούσδ', ὅπως, ὅταν νεῶν φθαρέντες ἐχθροὶ νῆσον ἐκσωζοίατο, Κτείνοιεν (κτείνειαν Pors.) ευχείρωτον Ελλήνων στρατόν. Ubi ὅταν ante optativum εκσωζείατο soloecum Scribendum igitur, ὅτ ̓ ἐκ νεῶν. Constructio autem ἂν μολεῖν pro futuro μολεῖσθαι occurrit apud Soph. cd. Τyr. 305. Φοίβος γὰρ, εἰ καὶ μὴ κλύεις τῶν ἀγγέλων, Πέμψασιν ὑμῖν ἀντίπεμψεν, ἔκλυσιν Μωην ἂν ἐλθεῖν τοῦδε τοῦ νοσήματος. Εἰ τοὺς κτανόντας Λάϊον, μαθόντες εὔ, Κτείναιμεν, ἢ τῆς φυγάδας εκπεμψαίμεθα. Denique longe mclius dicitur Διός κεραυνὸν quam ἐκ Διὸς κεραυνών. Norter supra 372. Καίπερ κεραυνῷ Ζηνὸς ἀνθρακωμένος. Sie Διὸς κεραυνός apud Soph. (Ed. Col. 1502. πυρφόρος θεοῦ κεραυνός, ibid. 1658, κεραυνοί Διός Εl. 823. et alia passim.

est.

Ter.