Fer. 67. Μίστον τρις εὔποτόν τε Κυρηνείας μίας, Λέρνης 4 άκρην του Pars codicum Keyyesing, sed altera scriptura fortasse rexymatige est. Vide omnino quid de xyygwuz et xin dixerit Valckenarius ad Phoen. 1397. a B. ad nostrum locum allegates. Obiter emendandus Erodianus in Κερχνώδη: Καὶ παρὰ τοῖς Αττικούς Κοργιώδη ἀγγεῖα λί γεται, τὰ τραχίας ἀνωμαλίας ἔχοντα, ὡς καὶ Σοφοκλῆς περὶ τῆς ἀποταύρου mins Pasiv, 'Ixus rxushions xiexvos igaurrara. Scribo: ''nai Σοβουλῆς περὶ τῆς ἀποταυρουμένης φησὶν τους, Τραχές χελώνης κόρηνος έξω. Qui senarius manifesto ex satyricà fabula desumtus est, atque adeo ex Inacho, quam satyricam fuisse post Hemsterhusium Tocplumque monuit Brunckius. Deinde apud Nostrum Arguns. axçov te habent Aldus et Robortellus, sed exgay omnes fere codd. Λέρνης τε κρήνης ex emendatione Canteri recepit B. appositis Scholiastae verbis: Kai Citat etiam Aegrala váμara et Algrns idag ex

Eurip. 1acen. 127. 616.

Ter. 681. Απαντητης δ' αὐτὸν αἰφνίδιος μέρος τοῦ ζῆν ἀπεστέρησεν. Nihil mutant libri, practer cod. Solden, qui prí aloudio, Exitoy habet, mon, ve Caisfordio ad Hephaest. p. 213. Qum gridem seripturan e glossemate ortam prto, licet alite: sentist Garfordius, a cajas sententia itens discedo Απροσδόκητης δ' αίρειος αὐτον μέσος dedit P. e "cacdis Porsoulanis. Equide a nullus dubito quin exis scribendum sit, vulg to ve mbulorum ordine servato. Hanc forma agnoscit Hesychius: Açılız. zipviðlos, aqvm. Five etiani analogia. Ut enim ex du, pey, et fie formantur des perdidos et philos, ita ex vw fit apricios, quod nescio an nusquam hodie occurrat, practerquam apud Hesy hien. Communem scripturam, praeter Nostrum hoc loco, habet Aristoph. Thesm. 127. ubi metama Lacertum est.

Ver. 693. 1, worge pige, rippin', dicholas maagy bois. Male mco quidem judicio, aberum o delevit B. Geminant ones libri practer ed. Robortelli. Mox mali cum quibusdain libris, 17.3.ra.

Fer. 699. Τὴν πρίν γε χρειαν ηνύσασθ' ἐμοῦ πάρα. Ἡνύσαθ' recte Β. mutato spiritu.

Fer. 704. Σὺ δ, ἐνέχειαν σπέρμα, τοὺς ἐμοὺς λόγους Θυμῷ βάλ', ως av végpour' inu boys co. 29 B. e multis libris et Stephano Byzantino. Recte, ni fallor. Deinde rigg pars codicum. De qua scriptura vide ad v. 99.

Γερ. 711. Οἷς μὲ πελάζειν, ἀλλ ̓ Η αλιστόνος πέλας. Χρίμπτουσα ἐπι dow insight glove. Nonnulli libri pro ziða, gumiða, habent, alii gatoπόδας. Hine conivio is enos bem qui legerent, ¿à^' ¿arone y ὑπὸ Χρίμπτουσα φαγίνισιν. Quid census.it Porgoes inceștim est. Altero venu conste todo yguttsrav pustulare videtur, metro reanente. Malim igitur.

Ver. 715.

Recte #załam posi Porsonian dediť B. hujus labulae v. 596. ubi ones fere libri #harlem habcat. Apud Soph. Aj. 253. rente vulgo kuitar ünkar, et adheres and Eurip. Here. 399. Hine emendauins

Noster Eam. 53. Pigmoin d'où murister Purinara, bed curious hum Court Surpina Biar. Non Cotia flaties vertit Stanleins, quasi m ns Scriptoris esset, Furiarum somum non fictum et simulatin e së,

verum. Repone, οὐ πλατοῖσι qui accessum proiibent, diris scilicet et tremendis. Hesychius inter Πλάστρα et Πλατυγώνιον : Πλαστά, προσο πελαστά. Scribendum πλατà ex ordine literarum.

Ver. 793. Εχθρόξενος ναύτησι, μητρυιὰ νεῶν. Ναύταισι B. Edidit in hac fabula Aldus πέδησιν ν. 6. γαμφηλῇσι 355. ῥίζησιν 365. Quae postea mutarunt stephanus et Canterus. Pars codicum ζευγλήσι v. 462. ἄλλησιν 778. Hiis exceptis, communem for nam satis constanter servant scripti et impressi.

Ver. 731. Είσαεί. Γ. 749. εἰσάπαξ. ν 919. αὐθέκαστ'. Omnia divisim B.

Ver. 741. Ιώ μοι μοι. ? ? ? % Sic Β. ιώ μοι μοι. ἓν ἕ

Ε,

Ver. 760. Πρὸς τοῦ τύραννα σκήπτρα συληθήσεται; Αὐτὸς πρὸς αὑτοῦ κενοφρόνων βουλευμάτων. Malim cum tribus codd. πρὸς αὐτὸς αὑτοῦ. Sic intra 919. Τοῖον παλαιστὴν νῦν παρασκευάζεται Ἐπ' αὐτὸς αὑτῷ. Ubi αὐτὸς ἐπ' αὐτῷ dedit Robortelius Agan. 845. Τοῖς τ αὐτὸς αὐτοῦ πήμασιν βαρύς νεται. Soph. (Ed. Col. 929. Σὺ δ' αξίαν οὐκ οὖσαν αἰσχύνεις πόλιν Τὴν αὐ

τὸς αὑτοῦ.

Ver. 765. Τί δ' όντιν'; οὐ γὰρ ῥητὸν αὐδᾶσθαι τάδε. Τόδε Robortellus et pars codicum, quos secutus est B. ipso Porsono, ut videtur, probante.

او

αν

Τε. 768. Οὐδ ̓ ἔστιν αὐτῷ τῆ δ ̓ ἀποστροφὴ τύχης; Οὐ δήτα, πρὶν † ἔγωγ ̓ ἂν ἐκ δεσμῶν λυθείς. Iuter πρὶν ἂν ἔγωγ', πρὶν ἔγωγ ̓ ἂν, εἰ πλὴν ἔγων ἂν fuetuant libri, quorum alii λυθῶ, alii λυθεις exhibent. Sed exquis sitius videtur xoles, quod praetulit Porsonus, scilicet ut Promethei sermonem abrumpat subita Jussi interrogatio, Τις οὖν ὁ λύσων σ ̓ ἐστὶν, άκοντος Διός; Versum ita constituit Β. Οὐ δήτα, πρὶν ἂν ἔγωγ ̓ ἂν ἐκ δεσ μὲν λυθες, satis ingeniose. Ad emendationem suam confirmandam, nonnulla scriptorum loca citat, quæ & geminatum exhibeant. Quibus adde Aristoph. Nub. 782. αθλῶς, ἀπε β'. οὐκ ἂν διδάξαιμ' αν σ' ἔτι. Sed proculdubio fallitur juvenis doctissimus. A geminatum cum indicativo et optativo saepissime, cum subjunctivo nunquam conjungunt Attici. Verbi gratia, recte dicas, οὐκ ἂν εἶτον ἂν, non dixissem, οὐκ ἂν εἴτοιμ ̓ ἂν, non dicerem, male πριν ἂν εἴτω ἂν, priusquam direro, ὃς ἂν εἴπῃ ἂν, quicunque direrit. Quod ad nostrum locum attinet, scriptura quam retinuit Porsonus, praeter metri defectum, eo etiam nomine vitiosum est, quod inusitato ordine vocabula collocat. Nihil enim inter πριν et ἂν interponi debet, nisi particula. Cum cod. Mediceus, om nium, ut videtur, praestantissimus, aliique duo πλὴν ἔγωγ ̓ ἂν exhibeant, suspicor Tragicum scripsisse, Οὐ δῆτα, πλὴν ἔγωγ ̓ ὅταν δεσμῶν λυθὲς (aut λυθώ). Πλὴν ὅταν habet Noster supra 258. Οὐκ ἄλλο γ' οὐδὲν, πλὴν ὅταν κείνῳ δοτῇ. Soph. Εl. 298. Τάδ' εξυβρίζει, πλην όταν κλύη τινὸς Αξοντ' Ὀρίστην. Nec minus bene dicitur δεσμῶν λυθὼς quam ἐκ δεσμῶν. Noster infra 1005. Λύσαί με δεσμών τώνδε. Ceterum Cratini senarius, quem in Annotationibus citat B. ita fere legendus videtur: Εδει [σε] παρέχειν ὅτι τις εὔξαιτ' ἔμβραχν. Seriptura a B. proposita ὅτι ἂν τις εὔξαιτ', vix magis Attica et quam ἐάν τις εὔξαιτο. Vel δεν παρέχειν ὅτι ἄν τις εύξηται, vel ἴδει παρέχειν ότι τις εὔξαιτο dicendum est.

Fer. 777. 866. Apu. Δυοῖν utrobique B. Cui assentior. Semet

tantum

tantum apud Sophoclem du exhibet Aldus in d. Tyr. 1280. ubi multi codices, fortasse plerique, recte duo praebent.

Ver. 781. Τούτων σὺ τὴν μὲν τῇδε, τὴν δ ̓ ἐμοὶ χάριν Θέσθαι θέλησον, μηδ' ἀτιμάσης λόγους. . Certissime repono, μηδ' ἀτιμάσης λόγου. Sensus est: Μὴ ἀτιμάσης ἡμᾶς τοῦ σοῦ λόγου. Ne nobis deneges narrationem quam petimus. Ita Edipus apud Soph. d. Col. 49. Πρὸς νῦν θεῶν, ὦ ξείνε, μή μ' ἀτιμάσης Τοιόνδ' ἀλήτην, ὧν σε προστρέπω φράσαι. Respondet hospes: Σήμαινε, κοὐκ ἄτιμος ἔκ γ ̓ ἐμοῦ φανεῖ. Adde ejusdem fabulae 1278. 1278. (Ed. Tyr. 789. In his omnibus ἀτιμάζειν vel ἄτιμον ποιεῖν nullum responsum dare significat. Quod ad genitivum λόγου attinet, conferri potest Theb. 1021. ubi άτιμον ἐκφορᾶς, carentem funere, dixit Poeta.

Ver. 790. Πρὸς ἀντολὰς φλογωπὰς ἡλιοστιβεῖς. Recte φλογώπας Β. De qua scriptura consulenda Censura ed. Butlerianae, ejusque Epistola Ρ. 32.

Ver. 800. Τοιοῦτο μέν σοι τοῦτο φρούριον λέγω. "Αλλην δ' άκουσον δια σχερή θεωρίαν. Τοιοῦτο et τοσοῦτο rarissime apud Tragicos occurrunt. Quod si animadvertisset Brunckius, apud Soph. (Ed. Col. 790. ubi recte vulgo legitur, Χθονὸς λαχεῖν τοσοῦτον, ἐνθανεῖν μόνον, τοσοῦτό γ' ex emendatione Valckenarii non reposuisset. Apud Nostrum duo codd. τοιοῦτον μέν σοι habent, τοιοῦτον μεν το alii duo et Aldus. Suspicor Poétam τοιοῦτον ἕν σοι scripsisse. Φρούριον autem recte quod vites interpretatur Stanleius in auctario Commentarii.

Ver. 804. Οι χρυσόῤῥυτον Οικοῦσιν ἀμφὶ νἅμα Πλούτωνος πόρου. Πόρον Robortellus et pars codicum. Recepit B.

Ver. 806. Τηλουρὸν δὲ γῆν Ἥξεις κελαινὸν φύλον, οἱ πρὸς ἡλίου Ναίουσε πηγαίς. Vide an legendum sit γῆς, ut sit τηλουρὸν γῆς φύλον, quemadmodumn in initio fabulae χθονός τηλουξὸν πέδον dictum est. Ita quoque γῆς ἔσχατον τόπον ν. 418. πόλις ἐσχάτη χθονός ν. 815.

Ver. 528. Ἐπεὶ γὰρ ἦλθες πρὸς Μολοσσὰ † δάπεδα, Τήν τ' αἰπύνατον ἀμφὶ Δωδώνην. Γάπεδα recepit B. ex ipsius Porsoni conjectura ad Or. 324. Cum autem γάπεδον, auctore Stephano Byzantino, τὸ πρὸς τοῖς οἴκοις ἐν πόλει κήπιον significet, scripturam a B. repraesentatam ita vertit Butlerus Epist. p. 38. The little back-yards behind the houses of the Molossians. Sed reliqua Stephani verba neglexit vir festivissimus: όπες οι τραγικοὶ διὰ τοῦ Ο φασι δωρίζοντες. Unde satis Nostro adstruitur usus vocis γήπεδα. Nec tanen prorsus absurdum esset, πρὸς Μολοσσὰ δάπεδά τε.

Fer. 832. Ὑφ ̓ ὧν σὺ λαμπρῶς κοὐδὲν αἰνικτηρίως Προσηγορεύθης ἡ Διὸς κλεινή δάμας | Μέλλουσ ̓ ἔσεσθ', εἰ τῶνὸς προσσαίνει σε τι Aldus et nonnulli codd. ἔσεσθαι τώνδε habent. Αlii ἔσεσθαι τῶν δι. Hanc scripturam praebet cod. Ranconeri, quod ideo moneo, quoniam vulgatam ex ingenio, ut videtur, dedit Turnebus. Versum ita representat B. Μέλα λουσ ̓ ἔσεσθαι· τῶν δὲ προσσαίνει σε τι Posteriora verba διὰ μέσου posita censet, hac scilicet significatione; Quin et hisce oraculis gratum aliquid [aliquod tibi inerat. Quae quidem interpretatio neque mihi magnopere placet, neque ca meliorem excogitare possum.

Γεν. 847. Ἐνταῦθα δή σε Ζευς τίθησιν έμφρονα, Επαφῶν ἀταρβεί χειρὶ καὶ θυγών μόνος. Ἐπώνυμον δὲ τῶν Διὸς † γεννημάτων Τάξεις κελαινὸν Επαφον. Epaphuma

Epaphum e Jovis tactu natum esse docet Noster Suppl. 318. Καὶ Ζεὺς γ' ἐβάπτως χειρι φιτύει γόνον. Consentit alter Schol. ad nostrum loeum : Γεννημάτων Διὸς λίγει περὶ τῆς ἐπαφῆς. αὕτη γὰρ ἀντὶ σπέρματος ἤρκεσεν. Hinc recte γεννημάτων, quod agnoscunt omnes libri, defendunt Vauvillerius aliique. Sed cum verba izaçãr nai diyar póvev non ad έμεινα, sed ad ἐγκύμονα vel tale quid pertineant, verisimile est aut nonnihil post έμφρονα intercidisse, aut verba Επαφῶν ἀταρβεί χειρι καὶ Dry ur ab erudito librario in margine apposita, demum in textum irrepsisse. Quae quidem sententia fortasse verior est. Non enim necessarium erat ut Prometheus, cujus sermo paullo αίνιγματωδέστερος est, rem spectatoribus satis notam perspicue Ioni aperiret. Displicet etiam in hoc senario subita temporum mutatio, cum vel ἐπαφήσας vel θιγγάνων dicendum esset. Simile vitium infra 638. sustulit B. Sed magnam licentiam in hac re sibi permittunt Tragici. Tale est κλύειν, ἀκοῦσαι in Choephororum prologo. Ceterum vocem apud Tragicos rarissimam ἐπαφῶν in Glossario praetermisit B.

Ver. 957. άξουσι θηρεύσοντες οὐ θηρασίμους Γάμους, φθόνον δὲ σωμάτων ἕξει θεός· Πελασγια δὲ δέξεται θηλυκτόνῳ 'Αρει † δαμέντων νυκτιφρουρήτῳ θρά σει.. Θηρεύοντες cod. Regius 2785. probante Vauvillerio. Reliqua corrupta sunt, nec quidquam mutant libri, uno excepto, qui δαμέντα habet. Δαμίντας e Pauwii conjectura dedit B. Ego nihil video.

Fer. 897. Τα θὰ γὰρ ἀστεργάνορα παρθενίαν Εἰσορῶσ ̓ τους γάμῳ τ πτομένων Δυσπλάνοις Ηρας ἀλατείαις. Τους με γάμῳ Aldus, unde Ἰους μέγα conjecit Schutzius, post Burneium recepit B.

pro κυκάτω.

Ter. 900. Ἐμοὶ δ' οτι μὲν ὁμαλὸς ὁ γάμος ̓́Αφοβος, οὐ δέδια· μηδὲ κρεισ σόνων Θεῶν ἔρως άφυκτον ἔμμα προσδέρκοιτό με. Ἀπόλεμος όδε γ' ο πό λίμος, άπορα Πόλιμος· οὐδ ̓ ἔχω τίς ἂν γενοίμαν. Τὰν Διὸς γὰρ οὐχ ὁρῶ μῆτιν σπα φύγοιμ' άνα Nihil hic mutavit B. nisi quod ex Musgravii sententia fῶν omisit, et post Burneium προσδέρκοιτο μ' scripsit. Ex quinque Regiis apud Vauvillerium, primus προσδέρκοι με habet, secundus et quartus προσδίζει με, tertius προσδράμοι με, qui infra 993. κυμάτω habet Quintus mutilus est. Reliqui codd. προσδέρκοι με, προστ δάγκοι με et προσδέρκοισος habent. Parum dubito quin vulgata scriptura προσδιςκοιτό με ο Turnebi cerebello nata sit. Scribendum puto πρore δράκοι με, fere cum Robortello, qui προσδράκη με edidit. Προσδρακεν ha bet Noster Fum. 167. Ideo autem plenius de hujus loci scriptura dixi, quod non dubito quin hi versiculi in strophen et antistrophum distribuendi sint. Strophen ita constituo : Ἐμοὶ διότι μὲν ὁμαλὸς ὁ γάς μος, άφοβος, Οὐδὲ δίδια· μηδὲ κρείσσων Θεῶν ἔρως ἄφυκτον όμμ' και τα δράκοι με In antistropho nihil muto. Syllaba syllabae respondet, nisi quod longa duabus brevibus bis opponitur. O monosyllabon est. Deest post u dactylus. Diversam scripturam, et fortasse meliorem, excogitabit Burneius.

προστ

Ver. 906. Η μην ἔτι Ζεὺς, καίπερ αυθάδη φρονῶν, Ἔσαι ταπεινός, οἷον εξαρτύεται Τώμον γαμεῖν. Recte τοῖον ἐξαρτύεται Robortellus. Ita Noster mox 917. Οὐδὲν γὰρ αὐτῷ ταῦτ' ἐπαρκέσει τὸ μὴ οὐ Πεσεῖν ἀτίμως πτώ ματ' οὐκ ἀνασχετώ· Τοῖον παλαιστὴν νῦν παρασκευάζεται Επ ̓ αὐτὸς αὑτῷ. Soph. Αj. 500. Ούτοι σ' Αχαιών, οι δε, μήτις εβρίση Στυγναῖσι λαβαῖς, οὐδὲ χωρὶς ἀντ ̓ ἐμοῦ· Τοῖον πυλωρὸν φύλακα Τεύκρον ἀμφὶ σοὶ Δείψω, τροφής

σε

ἄσκιον ἔμπακ”. Eurip. Hec. 905. Σὺ μὲν, ὦ πατρὶς Ιλιάς, Τῶν ἀπορθήτων πόλις οὐκέτι λέξει, Τοῖον Ελλήνων νέφος ἀμφὶ σὲ κρύπτει, Δορὶ δὴ δορὶ πέρσαν. Ubi τοῖον metri gratia reposuit Kingius, cum olim legeretur, τοιόνδ Ελλάνων νέφος. Utraque scriptura sententiae aeque convenit, ut ex exemplis nonnullis clarius patebit. Eurip. Med. 717. Παύσω δέ σ ̓ ὄντ ̓ ἅπαιδα, καὶ παίδων γονὰς Σπειραί σε θήσω· τοιάδ ̓ οἶδα φάρμακα. Ibid. 787. Κάνπερ λαβοῦσα κόσμον ἐμφιθῇ χροί, Κακῶς ὀλεῖται, πᾶς θ ̓ ὃς ἂν θίγη κόρης. Τοιοίσδε χρίσω φαρμάκοις δωρήματα. Ibid. 1319. Παῦσαι πόνου τοῦδ· εἰ δ ̓ ἐμοῦ χρείαν ἔχεις, Λέγ ̓ εἴ τι βούλει χειρὶ δ ̓ οὐ ψαύσεις ποτέ· Τοιόνδ' ὄχημα πατρὸς Ἥλιος πατὴς Δίδωσιν ἡμῖν, ἔρυμα πολεμίας χερός. Ibid. 1344. ̓Αλλ' οὐ γὰρ ἄν σε μυρίοις ονείδεσι Δάκοιμι· τοιόνδ' ἐμπέφυκε σοι θράσος. Hoc ideo monendum putavi, quoniam extra significationem jam memoratam raro legitur Too; apud Atticos poëtas.

Ver. 914. Πρὸς ταῦτα νῦν Θαρσῶν καθήσθω τοῖς πεδαρσίοις κτύποις Πιστός, τινάσσων † τ ̓ ἐν χεροῖν πύρπνοον βέλος. Οὐδὲν γὰρ αὐτῷ ταῦτ ̓ ἐπαρκέσει τὸ μὴ οὐ Πεσεῖν ἀτίμως πτώματ ̓ οὐκ ἀνασχετά. Πρὸς ταῦτά νυν recte B. Deinde ex tacita Porsoni emendatione ad Hec. 1125. τινάσσων χερί exhibet. Omnes quidem codd. τινάσσων τ ̓ ἐν servare videntur, sed eorum nonnulli inter xugi, xgri et xgri fluctuant. Versu sequente τὸ μὴ dedit B. omisso o, consentientibus codd. quibusdam. Perperam sane. Etsi enim utraque scriptura satis proba est, exquisitior est vulgata, et majori nititur auctoritate. Supra 786. ou, quod omittunt multi libri, retinuit B.

Ver. 933. Αλλ' ἆθλον ἄν σοι τοῦδε γ ̓ ἀλγίω πόροι. Malim, τοῦδ ̓ ἔτ ̓ ἀλγίω. Noster Pors. 438. Καὶ τὶς γίνοιτ' ἂν τῆσδ ̓ ἔτ ̓ ἐχθίων τύχη; Soph. Εl. 1189. Καὶ πῶς γίνοιτ' ἂν τῶνδ' ἔτ ̓ ἐχθίω βλέπειν ; Ita recte post Cante rum Brunckius. Alii, τῶνδέ τ ̓ ἐχθίω.

αν

Ver. 943. Σὲ τὸν σοφιστὴν, τὸν † πικρῶς ὑπέρπικρον, Τὸν ἐξαμαρτόντ' εἰς θεοὺς, τὸν ἐφημέροις Πορόντα τιμὰς, τὸν πυρὸς κλεπτὴν λέγω. In vulgatam scripturam τὸν πικρῶς ὑπέρπικρον consentiunt omnes libri, nec quid quam mutat B. Deinde τὸν ante ἐφημέροις omittunt quatuor minimum codd. quos sequitur B. Ipse ita vertit: Qui contra Deos peccasti, beneficia mortalibus praestando. Magis placet Porsoni emendatio, a B. post Gaisfordium memorata, ne ipsa quidem omnibus numeris absoluta, καθημέροις pro τὸν ἐφημέροις. Sed eo difficilius est vulgatae scripturae medicinam facere, quod nihil in ea est, quod non optime

sententiae conveniat.

Ver. 916. Πατήρ ἄνωγε σ' οὕστινας κομπεῖς γάμους Αὐδῶν, πρὸς ὧν τ' ἐκῶνος ἐκπίπτει κράτους. Πατήρ σ' άνωγεν mavult Brunckius. Sed rectius pronomen omnino abesset. Altero versu legendum πρὸς ὧν ἐκεῖνος, deleta inutili copula. Vertendum: Quaenam sint illae nuptiae, quae eum regno pulsurae sint. Unus cod. wgòs ŵv y' ixsīvos habet, quod for◄ tasse recipiendum est.

Ver. 1007. Τίγγει γὰς οὐδὲν, οὐδὲ μαλθάσσει κέαρ Λιταῖς. Libri omnes praeter ed. Robortelli λιταῖς Ἐμαῖς habent pro κίας Λιταῖς. Ea κίας λιταῖς Ἐμαῖς exhibet, unde κέαρ recepit Porsonus, deleto scilicet έμαίς. Verum suspicor scriptorem codicis, quo usus est Robortellus, non aliunde suum κίας hausisse, quam e v. 879. Εάν τις ἐν καιρῷ γε μαλθέσσῃ Kiag. Veterem igitur scripturam revocandam censeo.

VOL. XVII, NO. 33,

Ver.