Luce, e il brocchier dal manco braccio pende: L'altro elude fuggendo, i giri stringe, Nel suo cerchio sel trae, seguíta il siegue. Poi fier colpi d'accetta alto levata
Doppia al supplice instante, e l'armi e l'ossa Squarta: il caldo cervel gl'irriga il volto.
Le avvien repente, e ahi! ne riman smarrito, D'Aulo Apenninigian l'armier vil figlio, Ligure altier, finchè il brogliar gli è dato. E ove ei più via non scorge, onde la giostra Scansar fuggendo, o lei stornar che il preme, Volto a tramar bindoli e frodi: Eh, dice, Qual gran vanto anche a donna, u' buon t'affidi Corsier? smetti il fuggirmi, e al pian qui meco Scendi, e t'accingi a un duellar pedestre: Vedrai, cui fia spirto di boria infesto. Smania e furor lei qui raccende, a Tulla Crede il caval, sta in arme pari impavida, Snudato il brando, in liscio scudo, a piedi. Quei che pel gabbo hassi già franco, è desso Che ecco fugace a sciolto fren s'invola, E a ferreo spron l'acre cavallo instiga. Ligure ingannator, di te mal ebbro, L'arti patrie a sguizzarmi invan tentasti; Neppur frode ti rende al perfid' Auno. Disse Camilla, e a franco piè precorre Ignea il destrier, pel fren l'arresta; e a lotta Stretto il fellon sconta il tradir col sangue:
Quàm facilè accipiter saxo sacer ales ab alto 721 Consequitur pennis sublimem in nube columbam, Comprensamque tenet, pedibusque eviscerat uncis; Tum cruor et vulsae labuntur ab aethere plumae. At non haec nullis hominum sator atque deorum Observans oculis, summo sedet altus olympo. Tyrrhenum genitor Tarchonem in prælia saeva Suscitat, et stimulis haud mollibus injicit iras. Ergo inter caedes cedentiaque agmina Tarcho Fertur equo, varüsque instigat vocibus alas, 730 Nomine quemque vocans; reficitque in prælia pulsos: Quis metus, o numquam dolituri, o semper inertes Tyrrheni, quae tanta animis ignavia venit? Femina palantes agit, atque haec agmina vertit. Quò ferrum? quidve haec gerimus tela irrita dextris? At non in venerem segnes nocturnaque bella, Aut, ubi curva choros indixit tibia Bacchi, Exspectare dapes et plenae pocula mensae. Hic amor, hoc studium, dum sacra secundus haruspex Nuntiet, ac lucos vocet hostia pinguis in altos.740 Haec effatus, equum in medios, moriturus et ipse, Concitat, et Venulo adversum se turbidus infert: Dereptumque ab equo dextra complectitur hostem, Et gremium ante suum multa vi concitus aufert. Tollitur in caelum clamor, cunctique Latini Convertêre oculos: volat igneus aequore Tarcho, Arma virumque ferens. Tum summa ipsius ab hasta Defringit ferrum, et partes rimatur apertas
Tal grifagno sparvier da un giogo a volo Colomba aggiunge alta fra nubi, e presa Tienla, e coll' unco piè la sventra e sbrana; Fioccan dal ciel gocce di sangue e piume. Quanto qui avvien l'alto motor su in cielo. Senza mirar con tocchi rai non stassi. A ria tenzon sveglia il Tirren Tarconte, E a grand' ire lo sprona. Ei dunque in sella Fra i scempj accorre e fra lo stuol che cede, E ogn' ala instiga in vario tuon, per nome Chiama ciascun; torna i fugaci in campo: Toschi e qual tema, o imbelli sempre e ignari D'onesto duol, qual codardía v'annoda? Donna tai squadre ange e disperde! ah vili! L'inerte acciar che in man vi fa? che i dardi? Ma tai non siete all' armeggiar notturno, O ad aspettar, s' Orgie la tibia indisse, Tazze e vivande in piena mensa. Intera Vostr'alma è quì, finchè dia fausti il vate Gli annunzj, e al luco il grasso bue v'inviti. Disse, e il destrier, pronto a morir, tra i Frigi Spinge, e in furor Venulo assal: l'abbraccia Svelto d'arcion, stretto pe' fianchi, e al grembo Sel figge obbliquo, e a gran fuggir sel toglie. Va un grido al ciel, tutti i Latin le ciglia Voltar': Tarcon vola qual lampo, e l'armi Porta e il prigion. Frantagli l'asta in punta Ne spicca il ferro, e parte cerca inerme
Quà vulnus letale ferat. Contra ille repugnans Sustinet a jugulo dextram, et vim viribus exit. 750 Utque volans alte raptum quum fulva draconem Fert aquila, implicuit que pedes, atque unguibus haesit; Saucius at serpens sinuosa volumina versat, Arrectisque horret squamis, et sibilat ore, Arduus insurgens; illa haud minus urget obunco Luctantem rostro; simul aethera verberat alis: Haud aliter praedam Tiburtum ex agmine Tarcho Portat ovans. Ducis exemplum eventumque secuti Maeonidae incurrunt. Tum fatis debitus Arruns Velocem jaculo et multa prior arte Camillam 760 Circuit, et quae sit fortuna facillima tentat. Quà se cumque furens medio tulit agmine virgo, Hàc Arruns subit, et tacitus vestigia lustrat: Quà victrix redit illa, pedemque ex hoste reportat, Hàc juvenis furtim celeres detorquet habenas. Hos aditus, jamque hos aditus, omnemque pererrat Undique circuitum, et certam quatit improbus hastam. Fortè sacer Cybelae Chloreus, olimque Sacerdos, Insignis longe Phrygis fulgebat in armis; Spumantemque agitabat equum, quem pellis ahenis In plumam squamis auro conserta tegebat. Ipse, peregrina ferrugine clarus et ostro, Spicula torquebat Lycio Gortynia cornu. Aureus ex humeris sonat arcus, et aurea vati Cassida: tum croceam chlamydemq; sinusq; crepantes Carbaseos fulvo in nodum collegerat auro,
Dove a morte il ferir. Quei forza a forza Gli oppon, la man lotta a sviar dal gozzo. Qual s'aquila a gran vol sostien ghermito
Crud' angue, e i piè gli avvolge, e l' unghie impianta; Piagato ei trae voluminose spire,
Rizza irte squame, insta a dar morsi e fischia, E arduo si slancia; ella a dispetto il rostro V'immerge irata, e agita intanto i vanni: Tal sul Tiburte è il predator Tarconte. Visto il duce i Meonj ebbri all'evento Vanno a investir. Debito a' fati Arunte D'asta armato e più scaltro all'agil gira Camilla intorno, e il miglior varco esplora. Dov'erri insana all'ostil schiera in mezzo, S'apposta il fier, cheto n'osserva ogn'orma: Dove rieda vittrice, e a' suoi si renda, Di furto anch' ei le preste briglie torce. Or quest' aditi or quelli, e ogn'arte a tondo N'attenta, e rio libra, e vuol certo, il dardo. Cloréo sacro a Cibele, e un dì suo Mista, Splendea da lunge in armi Frigie; e un baldo Scotea corsier, cui ricopría gran pelle D'énee scaglie a piumette e d'or contesta. Esso, in ferrigno ostro stranier lucente, Strali Cressi torcea con Licio corno.
Suona al tergo arco d'oro, e d'oro ha il vate L'elmetto e il croceo manto e del fin drappo Gli ampj sen crepitanti annoda in oro,
« 前へ次へ » |