Morte luet merita. Fuit ingens monte sub alto
Regis Dercenni terreno ex aggere bustum
Antiqui Laurentis, opacaque ilice tectum:
Hîc dea se primum rapido pulcherrima nisu
Sistit, et Arruntem tumulo speculatur ab alto.
Ut vidit fulgentem armis ac vana tumentem:
Cur, inquit, diversus abis? huc dirige gressum;
Huc, periture, veni: capias ut digna Camilla
Præmia, tuque etiam telis moriere Dianæ.
Dixit, et aurata volucrem Threissa sagittam
Deprompsit pharetra, cornuque infensa tetendit,
Et duxit longe, donec curvata coirent

Inter se capita, et manibus jam tangeret æquis,
Læva aciem ferri, dextra nervoque papillam.
Extemplo teli stridorem aurasque sonantes
Audiit una Arruns, hæsitque in corpore ferrum.
Illum exspirantem socii atque extrema gementem
Obliti ignoto camporum in pulvere linquunt:
Opis ad ætherium pennis aufertur Olympum.

Prima fugit, domina amissa, levis ala Camillæ ; Turbati fugiunt Rutuli; fugit acer Atinas; Disjectique duces desolatique manipli

Tuta petunt, et equis aversi ad mœnia tendunt. Nec quisquam instantes Teucros letumque ferentes Sustentare valet telis, aut sistere contra;

Sed laxos referunt humeris languentibus arcus;

Quadrupedumque putrem cursu quatit ungula cam

pum.

Volvitur ad muros caligine turbidus atra

Pulvis; et e speculis percussæ pectora matres
Femineum clamorem ad cœli sidera tollunt.
Qui cursu portas primi irrupere patentes,
Hos inimica super mixto premit agmine turba:
Nec miseram effugiunt mortem; sed limine in ipso,
Monibus in patriis, atque inter tuta domorum,
Confixi exspirant animas. Pars claudere portas ;
Nec sociis aperire viam, nec moenibus audent
Accipere orantes; oriturque miserrima cædes
Defendentum armis aditus, inque arma ruentum.
Exclusi, ante oculos lacrymantumque ora parentum,
Pars in præcipites fossas, urgente ruina,
Volvitur; immissis pars cæca et concita frenis
Arietat in portas et duros objice postes.

Ipsæ de muris summo certamine matres

(Monstrat amor verus patriæ), [ut videre Camillam,]
Tela manu trepida jaciunt, ac robore duro
Stipitibus ferrum sudibusque imitantur obustis
Præcipites, primæque mori pro mœnibus ardent.

Interea Turnum in sylvis sævissimus implet Nuntius, et juveni ingentem fert Acca tumultum: Deletas Volscorum acies, cecidisse Camillam, Ingruere infensos hostes, et Marte secundo.

Omnia corripuisse; metum jam ad mœnia ferri.
Ille furens (et sæva Jovis sic numina poscunt)
Deserit obsessos colles, nemora aspera linquit.
Vix e conspectu exierat campumque tenebat,
Quum pater Æneas, saltus ingressus apertos,
Exsuperatque jugum, sylvaque evadit opaca.
Sic ambo ad muros rapidi totoque feruntur
Agmine; nec longis inter se passibus absunt.
Ac simul Æneas fumantes pulvere campos
Prospexit longe, Laurentiaque agmina vidit;
Et sævum Ænean agnovit Turnus in armis,
Adventumque pedum flatusque audivit equorum;
Continuoque ineant pugnas, et prælia tentent,
Ni roseus fessos jam gurgite Phoebus Ibero
Tingat equos, noctemque, die labente, reducat.
Considunt castris ante urbem, et monia vallant.

Traitor, dost thou dost thou to grace pretend,
Clad as thow art, in trophies of my friend?
To his sad soul a grateful off ring go;
Tis pallas, pallas gives this deadly blow.

Published by Verner & Hood, Nov" #1802.

On 12. 1370. Ja Fittier Ser!