LIBER SEPTIMUS. Tu quoque litoribus nostris, Æneia nutrix, Eternam moriens famam, Caieta, dedisti: Et nunc servat honos sedem tuus, ossaque nomen Hesperia in magna, si qua est ea gloria, signat. At pius exsequiis Æneas rite solutis, Aggere composito tumuli, postquam alta quierunt Æquora, tendit iter velis, portumque relinquit. Adspirant auræ in noctem, nec candida cursus Luna negat; splendet tremulo sub lumine pontus. Proxima Circææ raduntur litora terræ, Dives inaccessos ubi Solis filia lucos Assiduo resonat cantu, tectisque superbis Urit odoratam nocturna in lumina cedrum, Vincla recusantum, et sera sub nocte rudentum ('); LIVRE SEPTIÈME. ET toi, de mon héros nourrice bien aimée, Lorsque, par les honneurs qu'il se plaît à lui rendre, Son héroïque éléve a satisfait sa cendre, Il part, reprend sa route, et s'éloigne du port. Et, pour guider son cours, la lune complaisante Il vole, il voit déja le trop fameux séjour |