Ως ἄρα μιν εἰπόντα τέλος θανάτοιο κάλυψεν ψυχὴ δ' ἐκ ῥεθέων πταμένη αϊδόσδε βεβήκει, ὃν πότμον γοόωσα, λιποῦσ ̓ ἀδροτῆτα καὶ ἥδην. İL. XVI, v. 855. At Trivia custos jamdudum in montibus Opis Alta sedet summis, spectatque interrita pugnas. Utque procul medio juvenum in clamore furentum Prospexit tristi multatam morte Camillam, 840Ingemuitque, deditque has imo pectore voces: « Heu! nimiùm, virgo, nimiùm crudele luisti Supplicium, Teucros conata lacessere bello; Nec tibi desertæ in dumis coluisse Dianam Profuit, aut nostras humero gessisse pharetras. Non tamen indecorem tua te regina reliquit Extremâ jàm in morte, neque hoc sine nomine lethum Per gentes erit, aut famam patieris inultæ. Nam quicumque tuum violavit vulnere corpus, Morte luet meritâ. » Fuit ingens monte sub alto 850Regis Dercenni terreno ex aggere bustum Antiqui Laurentis, opacâque ilice tectum: Hic dea se primùm rapido pulcherrima nisu Sistit, et Aruntem tumulo speculatur ab alto. Ut vidit fulgentem armis, ac vana tumentem : « Cur, inquit, diversus abis? huc dirige gressum, Hac periture veni, capias ut digna Camillæ Præmia tu-ne etiam telis moriere Dianæ ? » : Dixit, et auratâ volucrem Threïssa sagittam Deprompsit pharetrâ, cornuque infensa tetendit, 860Et duxit longè, donec curvata coïrent Inter se capita, et manibus jàm tangeret æquis, D Opis se prépare à venger Camille, comme Ménélas venge Patrocle sur Euphorbe (II. XVII, v. 1.) Elle tend son are du haut du tombeau de Dercenne comme Pâris derrière celui d'Ilus : Αὐτὰρ Ἀλέξανδρος, Ἑλένης πόσις ήυκόμοιο, IL. XI, v. 370. Elle fait & Aruns l'appel d'Achille à Hector (il. XX, υ. 429), et lance la flèche fatale comme Pandarus ( voyez Enéide IX, v. 621, et Paralipomènes, ch. Χ,υ. 231): Ελκε δ' ὁμοῦ γλυφίδας τε λαβὼν καὶ νεύρα βόεια νευρὴν μεν μαζῷ πέλασεν, τόξῳ δὲ σίδηρον. δε αὐτὰρ ἐπειδὴ κυκλοτερές μέγα τόξον ἔτεινεν, λίγξε βιός, νευρὴ δὲ μέγ ̓ ἴαχεν, ἆλτο δ ̓ ὀϊστὸς ὀξυβελής, καθ ̓ ὅμιλον ἐπιπτέσθαι μενεαίνων. IL. IV, V. 122. Etudes grecq. III• Partie. 21 IX. PRIMA fugit dominâ amissâ levis ala Camilla, Turbati fugiunt Rutuli, fugit acer Atinas; 870Disjectique duces, desolatique manípli Tuta petunt, et equis aversi ad monia tendunt. Sed laxos referunt humeris languentibus arcus, Pulvis, et è speculis percussæ pectora matres La mort de Camille assure la victoire aux Etrusques, et jette l'épouvante parmi les troupes latines. Leur déroute rappelle le beau tableau d'Homère représentant les Troyens poursuivis par Patrocle, et franchissant en désordre les retranchements: Ως δ ̓ ὅτ ̓ ἀπ ̓ Οὐλύμπου νέφος ἔρχεται οὐρανὸν εἴσω, αἰθέρος ἐκ δίης, ὅτε τε Ζεὺς λαίλαπα τείνῃ· ὣς τῶν ἐκ νηῶν γένετο ἰαχή τε φόβος τε· οὐδὲ κατὰ μοῖραν πέραον πάλιν. Εκτορα δ' ἵπποι ἔκφερον ὠκύποδες σὺν τεύχεσι· λεῖπε δὲ λαόν Τρωϊκόν, οὓς ἀέκοντας ὀρυκτὴ τάφρος ἔρυκεν. πολλοὶ δ ̓ ἐν τάφρῳ ἐρυσάρματες ὠκέες ἵπποι ἄξαντ ̓ ἐν πρώτῳ ῥυμῷ λίπον ἅρματ ̓ ἀνάκτων· Πάτροκλος δ ̓ ἕπετο, σφεδανὸν Δαναοῖσι κελεύων, Τρωσί κακὰ φρονέων· οἱ δὲ ἰαχῇ τε φόβῳ τε πάσας πλῆσαν ὁδούς, ἐπεὶ ἂρ τμάγεν· ὕψι δ ̓ ἄελλα σκίδναθ ̓ ὑπὸ νεφέων· τανύοντο δὲ μώνυχες ἵπποι ἄψοῤῥον προτὶ ἄστυ νεῶν ἄπο καὶ κλισιάων. Πάτροκλος δ', ᾗ πλεῖστον ὀρινόμενον ἴδε λαόν, τῇ ῥ ̓ ἔχ ̓ ὁμοκλήσας· ὑπὸ δ ̓ ἄξοσι φῶτες ἔπιπτον πρηνέες ἐξ ὀχέων, δίφροι δ ̓ ἀνεκυμβαλίαζον. ἀντικρὺ δ ̓ ἄρα τάφρον ὑπέρθορον ὠκέες ἵπποι, ἄμβροτοι, οὓς Πηλῆὶ θεοὶ δόσαν ἀγλαὰ δῶρα, πρόσσω ἱέμενοι· ἐπὶ δ ̓ Εκτορι κέκλετο θυμός· ἵετο γὰρ βαλέειν· τὸν δ ̓ ἔκφερον ὠκέες ἵπποι. ὡς δ ̓ ὑπὸ λαίλαπι πᾶσα κελαινὴ βέβριθε χθών ἤματ ̓ ὀπωρινῷ, ὅτε λαβρότατον χέει ὕδωρ Ζεύς, ὅτε δή ῥ ̓ ἄνδρεσσι κοτεσσάμενος χαλεπήνη, οἱ βίη εἰν ἀγορῇ σκολιάς κρίνωσι θέμιστας, ἐκ δὲ δίκην ἐλάσωσι, θεῶν ὄπιν οὐκ ἀλέγοντες· τῶν δέ τε πάντες μὲν ποταμοὶ πλήθουσι ῥέοντες, πολλὰς δὲ κλιτῦς τότ ̓ ἀποτμήγουσι χαράδραι, ἐς δ ̓ ἅλα πορφυρέην μεγάλα στενάχουσι ῥέουσαι ἐξ ὀρέων ἐπὶ κάρ· μινύθει δέ τε ἔργ ̓ ἀνθρώπων· ὣς ἵπποι Τρῳαὶ μεγάλα στενάχοντο θέουσαι. IL. XVI, v. 364. Hésiode a aussi tracé sur le bouclier d'Hercule une description de ville assiégée, dont les principaux détails correspondent aux vers latins: Ανδρες ἐμαρνάσθην, πολεμήϊα τεύχε ̓ ἔχοντες· τοὶ μὲν ἀπὸ σφετέρης πόλιος σφετέρων τε τοκήων λοιγὸν ἀμύνοντες· τοὶ δὲ πραθέειν μεμαῶτες. πολλοὶ μὲν κέατο, πλέονες δ ̓ ἔτι δῆριν ἔχοντες μάρνανθ'. αἱ δὲ γυναῖκες ἐϋδμήτων ἐπὶ πύργων χάλκεον ὀξὺ βόων, κατὰ δ ̓ ἐδρύπτοντο παρειάς, ζωῇσιν ἴκελαι, ἔργα κλυτοῦ Ηφαίστοιο. ἄνδρες δ' οἱ πρεσβῆες ἔταν, γῆρας τε μέμαρπον, αθρόοι ἔκτοσθεν πυλέων ἔσαν, ἂν δὲ θεοῖσι χεῖρας ἔχον μακάρεσσι, περὶ σφετέροισι τέκεσσι δειδιότες· τοὶ δ ̓ αὖτε μάχην ἔχον, αἱ δὲ μετ ̓ αὐτοὺς κῆρες κυάνεαι, λευκοὺς ἀραβεῦσαι ἐδόντας. Bouclier d'Hercule, v. 238. genre dans le combat de Thésée contre Créon, la sépulture des sept chefs morts devant Thèbes : Euripide nous offre un tableau du même pour Τί πρῶτον εἴπω, πότερα τὴν εἰς οὐρανὸν τῶν μὲν πιτνόντων, τῶν δὲ θραυσθέντων δίφρων, |