est tibi, qualis erat, species formosa videri;
nunc quoque lascivum molle procaxque venis;
ast ea, quae vernas implebat odoribus auras,
auro nec gemmis heu! redimenda perit:
ire redire potest annus; iacet obruta virtus,
nec tumuli mutat spreta inhonora situm.

H. A. H.

222267

NE

Forsake me not so soone; Castara, stay

E fuge, vita, prior: tibi mox comes ipse resolvam claustra Promethei (ne fuge, vita) luti:

tunc anima exspirans implebo vela suprema,

per letique vehet nos ratis una salum.

sic Nerëis erit quae trans freta vasta secundet
carmine: felices ite in amore pares'!
sic frontem solüent undae: premet Aeolus austros,
seu vigilat, placido consonet aura mari;
dilabentur aqua si quae Symplegades obstent,
fallere nec Siren sed placuisse volet;
lenius arridens aether certamina ponet
lucis, et ostendent aemula signa faces :
ast Amor ipse ratem certa reget arte magister,
ne nisi iam portu cesset in Elysio.

226

190

C. W. M.

ANDROMACHE LOQVITVR

CUM Paris, O Helene, te celsa in Pergama duxit,

et miser illicitos iussit adire toros,

heu! non coniugii laeti florentia dona,
sed secum Alecto Tisiphonemque tulit.
illius ob furias fidens Mars mille carinis

te circum rutilis, Troia, dedit facibus:

illius ob furias cecidisti, care marite

Hector, Achilleis rapte marite rotis! ipsa autem e thalamis agor ad cava littora ponti servitii gravida nube adoperta caput.

quae mihi tunc lacrymae! Troia viduata toroque in foedo fusum pulvere linquo virum:

quid iuvat ulterius caeli convexa tueri?

scilicet Hermiones sordida serva feror: amplexorque pedes Thetidos liquefacta perennis, qualis praecipiti quae fluit unda iugo.

NON

II

T. WARTON

ON tibi nympha, Paris, furia est sociata iugalis
Tyndaris Iliacos in thalamos Helena:

illa rates Troiae innumeras inimicaque castra,

ferrumque et flammas intulit Argolicas:

illa meum leto dedit Hectora, quem prope muros raptavit Thetidis filius aequoreae:

meque ferox capta victor procul egit ab urbe, mutantem duro sceptra domumque iugo.

quos ego tunc gemitus, quos fudi ad littora questus, et patriae et cari coniugis in cineres!

heu me infelicem! quid iam mihi vita supersit Hermiones famulae? cuius adacta metu

ad fanum hoc supplex fletu consumor inani,

ut fons perpetuis saxa rigat lacrimis.

NON

III

GRENVILLE

[ON sibi coniugium sed pestem ad Pergama duxit, Tyndarida ad thalamos cum tulit ille Paris;

hinc Troiae clades, quam Graio milite captam

et ferro et flammae mille dedere rates:

hinc cecidit coniux Hector meus, hei mihi! circum Tröia Achilleis moenia raptus equis.

hinc ipsa a patria peregrina ad litora veni,
servitii invisos hic subitura dies:

utque domum et thalamos et sponsum caede iacentem
destituo, quantis fletibus ora rigo! ·

quid vitam moror invisam servire coacta,

arbitrio et dominae taedia mille pati?

ergo amplexa deam sic dextra supplice flendo
conficior, veluti saxa teruntur aqua.

H. H.

227191

NIL

IN VITAM HOMINIS

IL stabile aut fixum manet heu mortalibus aegris! pulchra quidem Chii sunt ea verba senis‘ut folia in silvis, pereunt ita saecla virorum'— aure bibunt omnes, pars quota mente tenent atque infixa animo? spes fallax omnibus adstat, praecipue at iuvenum corde vigere solet: donec enim primo vitae sunt flore superbi, irrita secura somnia mente movent:

sperant perpetuam atque immunem morte iuventam,
et fore se validos tempus in omne putant:
at spes falsa nimis! nescis, male credule, nescis,
quam sit flos vitae totaque vita brevis :

haec tecum reputans, aevi bene prospice finem,
indulge et genio, dum datur hora frui.

II

REBUS in humanis nulla est constantia certa,

veridico vates Chius ut ore canit;

H. H.

'non minus est foliis hominum gens fluxa caducis:' pauci, ubi fixerunt auribus illa suis,

pectoribus fixere: animis namque indita quondam spes teneris blande credula corda fovet:

et, dum laeta viret fecundo flore iuventa,

percursant animos irrita multa leves:

nec senium mortemque pavet: neque, corpore sano,
provida venturi cura doloris adest.

o mens stultorum male credula, qui brevis aevi
tempora non norint quam fugitiva volent:
at tu praemonitus nigrae ad confinia mortis
laetus age et genio gratificare tuo.

229290 IN RVBECVLAM PAPILIONEM INSECTANTEM

QVID

VID tibi, quod poteras urgere, rubecula, muscam formosam imbellem, quid tibi cordis erat?

floribus insidens huc illuc aethere puro

(hoc etenim solum vult) sine fraude volet:
tu solamen ades nostri intra tecta doloris,
laetior aestivi temporis illa comes:
quid vetat in sudo vos una ludere caelo,
una caeruleos pervolitare polos?
illius effulget rubicundo penna colore
illita, pectoribus non superanda tuis:

si tibi pax nidi, volucrum carissima, curae est,
illam tu vel ama vel sine liber eat.

2312. The soul uneasy and confined from home

7

Intra se condita et omni

irrequieta loco, vita requieque futura

mens sese reficit, speque hac demulsa quiescit.

H. H.

Aspice, fac, miserum positumque sub ignibus Indum sidereis: animam studiis atque arte vacantem

corporis inclusam vinclis habet: at tamen ipse

numen habet, numenque suum nunc spectat in udis nubibus aut venti vectum stridoribus audit.

nulla humilem docuit ventosa scientia mentem

232

tollere sublimem flammantis solis ad orbem,
nulla viam lactis dubio contingere visu:
ipsa tamen simplex et ab omni libera fuco
spem natura dedit caeli vitaeque futurae:
caelum, quod sperat miser, haud extenditur ultra
sperantis visum, superans vix culmina montis,
montis, qui praeceps caput inter nubila condit!
densus et umbrosus lucus spem terminat omnem;
hic vitam expectat, dulci quae plena quiete,
quaeque sit ac praesens pavidis minus anxia curis :
insula votorum summa est, circumflua multis
sedatisque undis, meliora habitacula praebens;
quae patriam et dulces videatur reddere campos!
qua non sit Stygio qui terreat agmine daemon,
non qui, doctrinam Christi nomenque professus,
auri vesano ac sitibundo fertur amore.

quod natura urget, quod suadet et appetit, unum
explet: caelicolum sibi non desiderat ignes,
non quibus armatus volitat citus angelus alas.
quin putat esse canem, fido sibi foedere iunctum,
eiusdem caeli socium civemque futurum.

J. J. G. AM-ENDE, A. S. 1742

SOLES OCCIDERE ET REDIRE POSSVNT

29 OCEANI in fluctus, quoties redit Hesperus, igne

praecipiti pronum video descendere solem;

nec longum et radiis isdem similique vigore
urget iter solitum, rutilique insigne diei
purpureum referens, illaeso ardore refulget.
instabiles video ventos sine lege vagari
incertamque agitare fugam; nunc flamine molli
leniter aspirant, rapido nunc turbine fervent,
perpetuumque tenent vario licet impete cursum.
Fontibus occultis sese erumpentia primum