ページの画像
PDF
ePub

And winding now the train appears

Between the olive-trees:

Queen Orraca alighted then,

And fell upon her knees.

The Friars of Alanquer came first,

And next the relics past;

Queen Orraca look'd to see

[ocr errors]

...

The King and his Knights come last.

She heard the horses tramp behind;
At that she turn'd her face:
King Affonso and his Knights came up
All panting from the chase.

"Have pity upon my poor soul,
Holy Martyrs five!" cried she:
Holy Mary, Mother of God,
Virgin, pray for me!"

66

That day in Coimbra

5.

Many a heart was gay;

But the heaviest heart in Coimbra,
Was that poor Queen's that day.

The festival is over,

The sun hath sunk in the west;

All the people in Coimbra

Have betaken themselves to rest.

Queen Orraca's Father Confessor

At midnight is awake; Kneeling at the Martyrs' shrine, And praying for her sake.

Just at the midnight hour, when all
Was still as still could be,
Into the Church of Santa Cruz,
Came a saintly company :

All in robes of russet grey,
Poorly were they dight;
Each one girdled with a cord,
Like a Friar Minorite.

But from those robes of russet grey, There flow'd a heavenly light; For each one was the blessed soul Of a Friar Minorite.

Brighter than their brethren,
Among the beautiful band;

Five were there who each did bear
A palm branch in his hand.

He who led the brethren,
A living man was he;
And yet he shone the brightest
Of all the company.

Before the steps of the altar,

Each one bow'd his head;

And then with solemn voice they sung

The Service of the Dead.

"And who are ye, ye blessed Saints ? " The Father Confessor said;

"And for what happy soul sing ye

The Service of the Dead?"

"These are the souls of our brethren in bliss, The Martyrs five are we :

And this is our father Francisco,
Among us bodily.

"We are come hither to perform

Our promise to the Queen;

Go thou to King Affonso,

And say what thou hast seen."

There was loud knocking at the door,
As the heavenly vision fled;

And the porter called to the Confessor,
To tell him the Queen was dead.

Bristol, 1803.

THE OLD WOMAN OF BERKELEY,

A BALLAD,

SHEWING HOW AN OLD WOMAN RODE Double, AND WHO RODE BEFORE HER.

A. D. 852.

Circa dies istos, mulier quædam malefica, in villâ quæ Berkeleia dicitur degens, gulæ amatrix ac petulantiæ, flagitiis modum usque in senium et auguriis non ponens, usque ad mortem impudica permansit. Hæc die quadam cum sederet ad prandium, cornicula quam pro delitiis pascebat, nescio quid garrire cœpit; quo audito, mulieris cultellus de manu excidit, simul et facies pallescere cœpit, et emisso rugitu, hodie, inquit, accipiam grande incommodum, hodieque ad sulcum ultimum meum pervenit aratrum. Quo dicto, nuncius doloris intravit; muliere vero percunctata ad quid veniret, affero, inquit, tibi filii tui obitum et totius familiæ ejus ex subitâ ruinâ interitum. Hoc quoque dolore mulier permota, lecto protinus decubuit graviter infirmata; sentiensque morbum subrepere ad vitalia, liberos quos habuit superstites, monachum videlicet et monacham, per epistolam invitavit; advenientes autem voce singultiente alloquitur. Ego, inquit, o pueri, meo miserabili fato dæmoniacis semper artibus inservivi; ego omnium vitiorum sentina, ego illecebrarum omnium fui magistra. Erat tamen mihi inter hæc mala spes vestræ religionis, quæ meam solidaret animam desperatam; vos expectabam propugnatores contra dæmones, tutores contra sævissimos hostes. Nunc igitur quoniam ad finem vitæ perveni, rogo vos per materna ubera, ut mea tentatis alleviare tormenta. Insuite me defunctam in corio cervino, ac deinde in sarcophago lapideo supponite, operculumque ferro et plumbo constringite, ac

demum lapidem tribus cathenis ferreis et fortissimis circundantes, clericos quinquaginta psalmorum cantores, et tot per tres dies presbyteros missarum celebratores applicate, qui feroces lenigent adversariorum incursus. Ita si tribus noctibus secura jacuero, quartâ die me infodite humo.

Factumque est ut præceperat illis. Sed, proh dolor! nil preces, nil lacrymæ, nil demum valuere cathena. Primis enim duabus noctibus, cum chori psallentium corpori assistebant, advenientes Dæmones ostium ecclesiæ confregerunt ingenti obice clausum, extremasque cathenas negotio levi dirumpunt; media autem quæ fortior erat, illibata manebat. Tertiâ autem nocte, circa gallicinium, strepitu hostium adventantium, omne monasterium visum est a fundamento moveri. Unus ergo dæmonum, et vultu cæteris terribilior et staturâ eminentior, januas Ecclesiæ impetu violento concussas in fragmenta dejecit. Divexerunt clerici cum laicis, metu steterunt omnium capilli, et psalmorum concentus defecit. Dæmon ergo gestu ut videbatur arroganti ad sepulchrum accedens, et nomen mulieris modicum ingeminans, surgere imperavit. Quâ respondente, quod nequiret pro vinculis, jum malo tuo, inquit, solveris; et protinus cathenam quæ cæterorum ferocium dæmonum deluserat, velut stuppeum vinculum rumpebat. Operculum etiam sepulchri pede depellens, mulierem palam omnibus ab ecclesiâ extruxit, ubi præ foribus niger equus superbe hinniens videbatur, uncis ferreis et clavis undique confixus, super quem misera mulier projecta, ab oculis assistentium evanuit. Audiebantur tamen clamores per quatuor fere miliaria horribiles, auxilium postulantes.

Ista itaque quæ retuli incredibilia non erunt, si legatur beati Gregorii dialogus, in quo refert, hominem in ecclesia sepultum, a dæmonibus foras ejectum. Et apud Francos Carolus Martellus insignis vir fortitudinis, qui Saracenos Galliam ingressos, Hispaniam redire compulit, exactis vitæ suæ diebus, in Ecclesiâ beati Dionysii legitur fuisse sepultus. Sed quia patrimonia, cum decimis omnium fere ecclesiarum Galliæ, pro stipendio commilitonum suorum mutilaverat, miserabiliter a malignis spiritibus de sepulchro corporaliter avulsus, usque in hodiernum diem nusquam comparuit.—Matthew of Westminster.

« 前へ次へ »