ページの画像
PDF
ePub
[blocks in formation]

JOANNI MILTONI, Londinensi:

Juveni patriâ, virtutibus eximio;

VIRO, qui multa peregrinatione, studio cuncta orbis terrarum loca, perspexit; ut novus Ulysses omnia ubique ab omnibus apprehenderet:

Polyglotto, in cujus ore linguæ jam deperditæ sic reviviscunt, ut idiomata omnia sint in ejus laudibus infacunda; et jure ea percallet, ut admirationes et plausus populorum ab propriâ sapientiâ excitatos intelligat:

Illi, cujus animi dotes corporisque sensus ad admirationem commovent, et per ipsam motum cuique auferunt; cujus opera ad plausus hortantur, sed venustate vocem laudatoribus adimunt:

Cui in memoriâ totus orbis; in intellectu sapientia; in voluntate ardor gloriæ; in ore eloquentia; harmonicos cœlestium sphærarum sonitus astronomia duce, audienti; characteres mirabilium naturæ per quos Dei magnitudo describitur, magistrâ philosophiâ, legenti; antiquitatum latebras, vetustatis excidia, eruditionis ambages, comite assiduâ autorum lectione,

Exquirenti, restauranti, percurrenti.

At cur nitor in arduum!

Illi, in cujus virtutibus evulgandis ora Famæ non sufficiant, nec hominum stupor in laudandis satis est, reverentiæ et amoris ergo hoc ejus meritis debitum admirationis tributum offert CAROLUS DATUS' Patricius Florentinus,

Tanto homini servus, tantæ virtutis amator.

1 'Carolus Datus:' Carlo Dati, one of Milton's Florentine friends.

ELEGIARUM LIBER.

ELEG. I.

AD CAROLUM DEODATUM.1

TANDEM, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ,
Pertulit et voces nuncia charta tuas ;
Pertulit, occiduâ Devæ C'estrensis ab orâ
Vergivium prono quà petit amne salum.
Multùm, crede, juvat terras aluisse remotas
Pectus amans nostrî, támque fidele caput,
Quódque mihi lepidum tellus longinqua sodalem
Debet, at unde brevi reddere jussa velit.
Me tenet urbs refluâ quam Thamesis alluit undâ,
Méque nec invitum patria dulcis habet.

Jam nec arundiferum mihi cura revisere Camum,
Nec dudum vetiti me laris angit amor.
Nuda nec arva placent, umbrásque negantia molles:
Quàm malè Phœbicolis convenit ille locus!
Nec duri libet usque minas perferre Magistri,
Cæteraque ingenio non subeunda meo.

Carolum Deodatum:' Charles Deodati, one of Milton's most intimate friends, was an excellent scholar, and practised physic in Cheshire. He was educated with our author at St Paul's School in London; and from thence went to Trinity College, Oxford, where he was entered in the year 1621, at thirteen years of age. He was a fellow-collegian there with Alexander Gill, another of Milton's intimate friends, who became successively usher and master of St Paul's School. He died in 1638.

Si sit hoc exilium patrios adiise penates,
Et vacuum curis otia grata sequi,

Non

ego

vel profugi nomen sortémve recuso, Lætus et exilii conditione fruor.

O, utinam vates nunquam graviora tulisset
Ille Tomitano flebilis exul agro ;

Non tunc Ionio quicquam cessisset Homero,
Neve foret victo laus tibi prima, Maro.
Tempora nam licet hîc placidis dare libera Musis,
Et totum rapiunt me, mea vita, libri.
Excipit hinc fessum sinuosi pompa theatri,
Et vocat ad plausus garrula scena suos.
Seu catus auditur senior, seu prodigus hæres,
Seu procus, aut positâ casside miles adest,
Sive decennali fœcundus lite patronus
Detonat inculto barbara verba foro;
Sæpe vafer gnato succurrit servus amanti,
Et nasum rigidi fallit ubique patris;
Sæpe novos illic virgo mirata calores

Quid sit amor nescit, dum quoque nescit, amat.
Sive cruentatum furiosa Tragoedia sceptrum
Quassat, et effusis crinibus ora rotat,
Et dolet, et specto, juvat et spectâsse dolendo,
Interdum et lacrymis dulcis amaror inest :
Seu puer infelix indelibata reliquit

Gaudia, et abrupto flendus amore cadit :
Seu ferus è tenebris iterat Styga criminis ultor,
Conscia funereo pectora torre movens :

Seu moret Pelopeia domus, seu nobilis Ili,
Aut luit incestos aula Creontis avos.

Sed neque sub tecto semper, nec in urbe, latemus;
Irrita nec nobis tempora veris eunt.

Nos quoque lucus habet vicinâ consitus ulmo,
Atque suburbani nobilis umbra loci.

Sæpius hîc, blandas spirantia sidera flammas,
Virgineos videas præteriisse choros.
Ah quoties dignæ stupui miracula formæ,
Quæ possit senium vel reparare Jovis !
Ah quoties vidi superantia lumina gemmas,
Atque faces, quotquot volvit uterque polus!
Colláque bis vivi Pelopis quæ brachia vincant,
Quæque fluit puro nectare tincta via!
Et decus eximium frontis, tremulósque capillos,
Aurea quæ fallax retia tendit Amor!
Pellacésque genas, ad quas hyacinthina sordet
Purpura, et ipse tui floris, Adoni, rubor!
Cedite, laudatæ toties Heroides olim,

Et quæcunque vagum cepit amica Jovem.
Cedite, Achæmeniæ turritâ fronte puellæ,

Et quot Susa colunt, Memnoniámque Ninon ;
Vos etiam Danaæ fasces submittite Nymphæ,
Et vos Iliacæ, Romuleæque nurus :
Nec Pompeianas Tarpëia Musa columnas
Jactet, et Ausoniis plena theatra stolis.
Gloria Virginibus debetur prima Britannis;
Extera, sat tibi sit, fœmina, posse sequi.
Túque urbs Dardaniis, Londinum, structa colonis,
Turrigerum latè conspicienda caput,

Tu nimium felix intra tua moenia claudis
Quicquid formosi pendulus orbis habet.
Non tibi tot cœlo scintillant astra sereno,
Endymioneæ turba ministra deæ

Quot tibi, conspicua formáque auróque puellæ
Per medias radiant turba videnda vias.
Creditur huc geminis venisse invecta columbis
Alma pharetrigero milite cincta Venus;
Huic Cnidon, et riguas Simoentes flumine valles,
Huic Paphon, et roseam posthabitura Cypron.

« 前へ次へ »