Perlustrare, etiam radianti impervia soli: Millenisque loquax auditaque visaque linguis Cuilibet effundit temeraria, veraque mendax Nunc minuit, modo confictis sermonibus auget. Sed tamen à nostro meruisti carmine laudes Fama, bonum quo non aliud veracius ullum, Nobis digna cani, nec te memorasse pigebit Carmine tam longo, servati scilicet Angli Officiis vaga diva tuis, tibi reddimus æqua. Te Deus, æternos motu qui temperat ignes, Fulmine præmisso alloquitur, terrâque tremente: "Fama, siles? An te latet impia Papistarum Conjurata cohors in meque meosque Britannos, Et nova sceptrigero cædes meditata Iacobo? Nec plura, illa statim sensit mandata Tonantis, Et satis ante fugax stridentes induit alas, Induit et variis exilia corpora plumis; Dextra tubam gestat Temesæo ex ære sonoram. Nec mora, jam pennis cedentes remigat auras, Atque parum est cursu celeres prævertere nubes, Jam ventos, jam solis equos post terga reliquit: Et primo Angliacas, solito de more, per urbes Ambiguas voces, incertaque murmura spargit, Mox arguta dolos, et detestabile vulgat
Proditionis opus, nec non facta horrida dictu, Authoresque addit sceleris, nec garrula cæcis Insidiis loca structa silet; stupuere relatis, Et pariter juvenes, pariter tremuere puellæ, Effoetique senes pariter, tantæque ruinæ Sensus ad ætatem subito penetraverat omnem. Attamen interea populi miserescit ab alto Ethereus Pater, et crudelibus obstitit ausis Papicolûm; capti pœnas raptantur ad acres ; At pia thura Deo, et grati solvuntur honores; Compita læta focis genialibus omnia fumant; Turba choros juvenilis agit: Quintoque Novembris Nulla dies toto occurrit celebratior anno.
IN OBITUM PRÆSULIS ELIENSIS.
ADHUC madentes rore squalebant genæ, Et sicca nondum lumina
Adhuc liquentis imbre turgebant salis, Quem nuper effudi pius,
Dum mosta charo justa persolvi rogo Wintoniensis Præsulis.
Cum centilinguis Fama (proh! semper mali Cladisque vera nuntia) Spargit per urbes divitis Britanniæ, Populosque Neptuno satos, Cessisse morti, et ferreis sororibus Te, generis humani decus, Qui rex sacrorum illâ fuisti in insulâ Quæ nomen Anguillæ tenet. Tunc inquietum pectus irâ protinus Ebulliebat fervidâ,
Tumulis potentem sæpe devovens deam: Nec vota Naso in Ibida Concepit alto diriora pectore,
Graiusque vates parcius
Turpem Lycambis execratus est dolum, Sponsamque Neobulen suam. At ecce diras ipse dum fundo graves, Et imprecor neci necem, Audisse tales videor attonitus sonos Leni, sub aurâ, flamine:
"Cæcos furores pone, pone vitream Bilemque et irritas minas,
Quid temerè violas non nocenda numina, Subitoque ad iras percita?
Non est, ut arbitraris elusus miser, Mors atra Noctis filia,
Erebóve patre creta, sive Erinnye,
Vastove nata sub Chao: Ast illa cœlo missa stellato, Dei Messes ubique colligit; Animasque mole carneâ reconditas
In lucem et auras evocat;
1 Nicholas Felton, who died October 5th, 1626.
Ut cum fugaces excitant Horæ diem Themidos Jovisque filiæ;
Et sempiterni ducit ad vultus patris; At justa raptat impios
Sub regna furvi luctuosa Tartari, Sedesque subterraneas."
Hanc ut vocantem lætus audivi, cito Fœdum reliqui carcerem, Volatilesque faustus inter milites Ad astra sublimis feror:
Vates ut olim raptus ad cœlum senex Auriga currus ignei.
Non me Bootis terruere lucidi
Sarraca tarda frigore, aut Formidolosi Scorpionis brachia, Non ensis, Orion, tuus. Prætervolavi fulgidi solis globum, Longéque sub pedibus deam Vidi triformem, dum coërcebat suos Frænis dracones aureis. Erraticorum siderum per ordines, Per lacteas vehor plagas, Velocitatem sæpe miratus novam,
Donec nitentes ad fores
Ventum est Olympi, et regiam crystallinam, et Stratum smaragdis atrium.
Sed hic tacebo, nam quis effari queat
Oriundus humano patre
Amonitates illius loci?
Sat est in æternum frui.
NATURAM NON PATI SENIUM.
HEU quàm perpetuis erroribus acta fatiscit Avia mens hominum, tenebrisque immersa profundis Edipodioniam volvit sub pectore noctem!
Quæ vesana suis metiri facta deorum Audet, et incisas leges adamante perenni Assimilare suis, nulloque solubile sæclo Consilium fati perituris alligat horis.
Ergóne marcescet sulcantibus obsita rugis Naturæ facies, et rerum publica mater
Omniparum contracta uterum sterilescet ab ævo?
Et se fassa senem, malè certis passibus ibit Sidereum tremebunda caput? Num tetra vetustas Annorumque æterna fames, squalorque situsque Sidera vexabunt? An et insatiabile Tempus Esuriet Cœlum, rapietque in viscera patrem ? Heu, potuitne suas imprudens Jupiter arces Hoc contra munisse nefas, et Temporis isto Exemisse malo, gyrosque dedisse perennes? Ergo erit ut quandoque sono dilapsa tremendo Convexi tabulata ruant, atque obvius ictu Stridat uterque polus, superâque ut Olympius aulâ Decidat, horribilisque retectâ Gorgone Pallas; Qualis in Ægeam proles Junonia Lemnon Deturbata sacro cecidit de limine cœli ? Tu quoque, Phoebe, tui casus imitabere nati; Præcipiti curru, subitâque ferere ruinâ Pronus, et extinctâ fumabit lampade Nereus, Et dabit attonito feralia sibila ponto. Tunc etiam aërei divulsis sedibus Hæmi Dissultabit apex, imoque allisa barathro Terrebunt Stygium dejecta Ceraunia Ditem, In superos quibus usus erat, fraternaque bella. At Pater omnipotens, fundatis fortius astris, Consuluit rerum summæ, certoque peregit Pondere fatorum lances, atque ordine summo Singula perpetuum jussit servare tenorem. Volvitur hinc lapsu mundi rota prima diurno; Raptat et ambitos sociâ vertigine cœlos. Tardior haud solito Saturnus, et acer ut olim Fulmineum rutilat cristatâ casside Mavors. Floridus æternùm Phoebus juvenile coruscat, Nec fovet effœtas loca per declivia terras Devexo temone Deus; sed semper amicâ Luce potens eadem currit per signa rotarum. Surgit odoratis pariter formosus ab Indis, Ethereum pecus albenti qui cogit Olympo, Mane vocans, et serus agens in pascua cœli, Temporis et gemino dispertit regna colore. Fulget, obitque vices alterno Delia cornu, Cæruleumque ignem paribus complectitur ulnis. Nec variant elementa fidem, solitoque fragore Lurida perculsas jaculantur fulmina rupes. Nec per inane furit leviori murmure Corus, Stringit et armiferos æquali horrore Gelonos
Trux Aquilo, spiratque hyemem, nimbosque volutat. Utque solet, Siculi diverberat ima Pelori Rex maris, et raucâ circumstrepit æquora conchâ Oceani Tubicen, nec vastâ mole minorem Ægeona ferunt dorso Balearica cete.
Sed neque, Terra, tibi sæcli vigor ille vetusti Priscus abest, servatque suum Narcissus odorem, Et puer ille suum tenet et puer ille decorem, Phoebe, tuusque, et, Cypri, tuus; nec ditior olim Terra datum sceleri celavit montibus aurum Conscia, vel sub aquis gemmas. Sic denique in ævum Ibit cunctarum series justissima rerum, Donec flamma orbem populabitur ultima, latè Circumplexa polos, et vasti culmina cœli; Ingentique rogo flagrabit machina mundi.
DE IDEA PLATONICA QUEMADMODUM ARISTOTELES
DICITE, sacrorum præsides nemorum deæ, Tuque, O noveni perbeata numinis Memoria mater, quæque in immenso procul Antro recumbis otiosa Eternitas, Monumenta servans, et ratas leges Jovis, Colique fastos atque ephemeridas Deûm, Quis ille primus cujus ex imagine Natura solers finxit humanum genus, Eternus, incorruptus, æquævus polo, Unusque et universus, exemplar Dei? Haud ille Palladis gemellus innubæ Interna proles insidet menti Jovis; Sed quamlibet natura sit communior, Tamen seorsùs extat ad morem unius, Et, mira, certo stringitur spatio loci; Seu sempiternus ille siderum comes Coeli pererrat ordines decemplicis, Citimumve terris incolit lunæ globum: Sive inter animas corpus adituras sedens Obliviosas torpet ad Lethes aquas; Sive in remotâ forte terrarum plaga Incedit ingens hominis archetypus gigas, Et diis tremendus erigit celsum caput
« 前へ次へ » |