Certa manent, pueri; et palmam movet ordine nemo: Me liceat casus miserari insontis amici.
Sic fatus, tergum Gætuli immane leonis
Dat Salio, villis onerosum atque unguibus aureis. Hic Nisus: Si tanta, inquit, sunt præmia victis, Et te lapsorum miseret; quæ munera Niso Digna dabis, primam merui qui laude coronam, Ni me, quæ Salium, fortuna inimica tulisset? Et simul his dictis faciem ostentabat, et udo Turpia membra fimo. Risit pater optimus olli, Et clypeum efferri jussit, Didymaonis artes, Neptuni sacro Danais de poste refixum. Hoc juvenem egregium præstanti munere donat. Post, ubi confecti cursus, et dona peregit: Nunc, si cui virtus animusque in pectore præsens, Adsit, et evinctis attollat brachia palmis. Sic ait; et geminum pugnæ proponit honorem: Victori velatum auro vittisque juvencum; Ensem, atque insignem galeam, solatia victo. Nec mora; continuo vastis cum viribus effert Ora Dares, magnoque virûm se murmure tollit; Solus qui Paridem solitus contendere contra; Idemque ad tumulum quo maximus occubat Hector Victorem Buten immani corpore, qui se
Bebrycia veniens Amyci de gente ferebat,
Perculit, et fulva moribundum extendit arena.
Talis prima Dares caput altum in prœlia tollit: Ostenditque humeros latos, alternaque jactat Brachia protendens, et verberat ictibus auras. Quæritur huic alius: nec quisquam ex agmine tanto Audet adire virum, manibusque inducere cestus. Ergo alacris, cunctosque putans excedere palma, Æneæ stetit ante pedes; nec plura moratus, Tum læva taurum cornu tenet, atque ita fatur: Nate dea, si nemo audet se credere pugnæ, Quæ finis standi? quo me decet usque teneri? Ducere dona jube. Cuncti simul ore fremebant Dardanidæ, reddique viro promissa jubebant. Hic gravis Entellum dictis castigat Acestes, Proximus ut viridante toro consederat herbæ: Entelle, heroum quondam fortissime frustra, Tantane tam patiens nullo certamine tolli Dona sines? ubi nunc nobis deus ille, magister Nequidquam memoratus, Eryx? ubi fama per omnem Trinacriam, et spolia illa tuis pendentia tectis? Ille sub hæc: Non laudis amor, nec gloria cessit Pulsa metu; sed enim gelidus tardante senecta Sanguis hebet, frigentque effetæ in corpore vires. Si mihi, quæ quondam fuerat, quaque improbus iste Exsultat fidens, si nunc foret illa juventas; Haud equidem pretio inductus pulchroque juvenco Venissem: nec dona moror. Sic deinde locutus,
In medium geminos immani pondere cestus. Projecit, quibus acer Eryx in prælia suetus Ferre manum, duroque intendere brachia tergo. Obstupuere animi: tantorum ingentia septem Terga boum plumbo insuto ferroque rigebant. Ante omnes stupet ipse Dares, longeque recusat: Magnanimusque Anchisiades et pondus et ipsa Huc illuc vinclorum immensa volumina versat. Tum senior tales referebat pectore voces: Quid, si quis cestus ipsius et Herculis arma Vidisset, tristemque hoc ipso in littore pugnam? Нæс germanus Eryx quondam tuus arma gerebat: Sanguine cernis adhuc fractoque infecta cerebro. His magnum Alciden contra stetit: his ego suetus, Dum melior vires sanguis dabat, æmula necdum Temporibus geminis canebat sparsa senectus. Sed, si nostra Dares hæc Troïus arma recusat, Idque pio sedet Æneæ, probat auctor Acestes, Æquemus pugnas. Erycis tibi terga remitto; Solve metus; et tu Trojanos exue cestus.
Hæc fatus, duplicem ex humeris rejecit amictum; Et magnos membrorum artus, magna ossa, lacertos-
Exuit, atque ingens media consistit arena.
Tum satus Anchisa cestus pater extulit æquos,
Et paribus palmas amborum innexuit armis.
Constitit in digitos extemplo arrectus uterque, Brachiaque ad superas interritus extulit auras. Abduxere retro longe capita ardua ab ictu; Immiscentque manus manibus, pugnamque lacessunt. Ille pedum melior motu, fretusque juventa: Hic membris et mole valens; sed tarda trementi Genua labant; vastos quatit æger anhelitus artus. Multa viri nequidquam inter se vulnera jactant, Multa cavo lateri ingeminant, et pectore vastos Dant sonitus; erratque aures et tempora circum Crebra manus; duro crepitant sub vulnere malæ. Stat gravis Entellus, nisuque immotus eodem, Corpore tela modo atque oculis vigilantibus exit. Ille, velut celsam oppugnat qui molibus urbem, Aut montana sedet circum castella sub armis, Nunc hos, nunc illos aditus, omnemque pererrat Arte locum, et variis assultibus irritus urget. Ostendit dextram insurgens Entellus, et alte Extulit: ille ictum venientem a vertice velox Prævidit, celerique elapsus corpore cessit. Entellus vires in ventum effudit, et ultro
Ipse gravis graviterque ad terram pondere vasto Concidit: ut quondam cava concidit, aut Erymantho, Aut Ida in magna, radicibus eruta pinus. Consurgunt studiis Teucri et Trinacria pubes: It clamor cœlo; primusque accurrit Acestes,
Equævumque ab humo miserans attollit amicum. At, non tardatus casu neque territus, heros Acrior ad pugnam redit, ac vim suscitat ira; Tum pudor incendit vires, et conscia virtus: Præcipitemque Daren ardens agit æquore toto, Nunc dextra ingeminans ictus, nunc ille sinistra. Nec mora, nec requies: quam multa grandine nimbi Culminibus crepitant; sic densis ictibus heros Creber utraque manu pulsat versatque Dareta. Tum pater Æneas procedere longius iras
Et sævire animis Entellum haud passus acerbis: Sed finem imposuit pugnæ, fessumque Dareta Eripuit, mulcens dictis; ac talia fatur:
Infelix! quæ tanta animum dementia cepit! Non vires alias, conversaque numina, sentis? Cede deo. Dixitque, et prælia voce diremit. Ast illum fidi æquales, genua ægra trahentem, Jactantemque utroque caput, crassumque cruorem Ore ejectantem mixtosque in sanguine dentes, Ducunt ad naves: galeamque ensemque, vocati, Accipiunt; palmam Entello taurumque relinquunt. Hic victor, superans animis, tauroque superbus: Nate dea, vosque hæc, inquit, cognoscite, Teucri, Et mihi quæ fuerint juvenali in corpore vires,
qua servetis revocatum a morte Dareta. Dixit, et adversi contra stetit ora juvenci,
« 前へ次へ » |