Discolor unde auri per ramos aura refulsit. Quale solet sylvis brumali frigore viscum
Fronde virere nova, quod non sua seminat arbos, Et croceo fetu teretes circumdare truncos: Talis erat species auri frondentis opaca Ilice; sic leni crepitabat bractea vento. Corripit Æneas extemplo, avidusque refringit Cunctantem, et vatis portat sub tecta Sibyllæ.
Nec minus interea Misenum in littore Teucri Flebant, et cineri ingrato suprema ferebant. Principio pinguem tædis et robore secto Ingentem struxere pyram; cui frondibus atris Intexunt latera, et ferales ante cupressos Constituunt, decorantque super fulgentibus armis. Pars calidos latices et ahena undantia flammis Expediunt, corpusque lavant frigentis et ungunt. Fit gemitus: tum membra toro defleta reponunt; Purpureasque super vestes, velamina nota, Conjiciunt. Pars ingenti subiere feretro, Triste ministerium, et subjectam more parentum Aversi tenuere facem: congesta cremantur Turea dona, dapes, fuso crateres olivo. Postquam collapsi cineres, et flamma quievit, Relliquias vino et bibulam lavere favillam, Ossaque lecta cado texit Corynæus aheno. Idem ter socios pura circumtulit unda,
Spargens rore levi et ramo felicis olivæ,
Lustravitque viros, dixitque novissima verba.
At pius Æneas ingenti mole sepulcrum
Imponit, suaque arma viro, remumque, tubamque, Monte sub aerio, qui nunc Misenus ab illo Dicitur, æternumque tenet per sæcula nomen.
His actis, propere exsequitur præcepta Sibyllæ. Spelunca alta fuit, vastoque immanis hiatu, Scrupea, tuta lacu nigro nemorumque tenebris, Quam super haud ullæ poterant impune volantes Tendere iter pennis, talis sese halitus atris Faucibus effundens supera ad convexa ferebat; Unde locum Graii dixerunt nomine Aornon. Quattuor hic primum nigrantes terga juvencos Constituit, frontique invergit vina sacerdos : Et summas carpens media inter cornua sætas, Ignibus imponit sacris, libamina prima,
Voce vocans Hecaten, cœloque Ereboque potentem. Supponunt alii cultros, tepidumque cruorem Suscipiunt pateris. Ipse atri velleris agnam Æneas matri Eumenidum, magnæque sorori, Ense ferit; sterilemque tibi, Proserpina, vaccam. Tum Stygio regi nocturnas inchoat aras, Et solida imponit taurorum viscera flammis, Pingue super oleum infundens ardentibus extis. Ecce autem, primi sub lumina solis et ortus,
Sub pedibus mugire solum, et juga cœpta moveri Sylvarum, visæque canes ululare per umbram, Adventante dea. Procul o, procul este, profani, Conclamat vates, totoque absistite luco. Tuque invade viam, vaginaque eripe ferrum: Nunc animis opus, Ænea, nunc pectore firmo. Tantum effata, furens antro se immisit aperto: Ille ducem haud timidis vadentem passibus æquat. Di quibus imperium est animarum, umbræque silentes,
Et Chaos, et Phlegethon, loca nocte tacentia late, Sit mihi fas audita loqui, sit numine vestro Pandere res alta terra et caligine mersas. Ibant obscuri sola sub nocte per umbram, Perque domos Ditis vacuas et inania regna: Quale per incertam lunam sub luce maligna Est iter in sylvis, ubi cœlum condidit umbra Juppiter, et rebus nox abstulit atra colorem. Vestibulum ante ipsum, primisque in faucibus Orci, Luctus et ultrices posuere cubilia Curae;
Pallentesque habitant Morbi, tristisque Senectus, Et Metus, et malesuada Fames, ac turpis Egestas, Terribiles visu formæ; Letumque, Labosque; Tum consanguineus Leti Sopor, et mala mentis Gaudia, mortiferumque adverso in limine Bellum, Ferreique Eumenidum thalami, et Discordia demens,
Vipereum crinem vittis innexa cruentis.
In medio ramos annosaque brachia pandit Ulmus opaca, ingens, quam sedem Somnia vulgo Vana tenere ferunt, foliisque sub omnibus hærent. Multaque præterea variarum monstra ferarum, Centauri in foribus stabulant, Scyllæque biformes, Et centumgeminus Briareus, ac bellua Lernæ Horrendum stridens, flammisque armata Chimæra, Gorgones, Harpyiæque, et forma tricorporis umbræ. Corripit hîc subita trepidus formidine ferrum Æneas, strictamque aciem venientibus offert: Et, ni docta comes tenues sine corpore vitas Admoneat volitare cava sub imagine formæ, Irruat, et frustra ferro diverberet umbras.
Hinc via Tartarei quæ fert Acherontis ad undas: Turbidus hîc cœno vastaque voragine gurges Estuat, atque omnem Cocyto eructat arenam. Portitor has horrendus aquas et flumina servat Terribili squalore Charon, cui plurima mento Canities inculta jacet; stant lumina flamma; Sordidus ex humeris nodo dependet amictus. Ipse ratem conto subigit, velisque ministrat, Et ferruginea subvectat corpora cymba; Jam senior, sed cruda deo viridisque senectus. Huc omnis turba ad ripas effusa ruebat: Matres, atque viri, defunctaque corpora vita
Magnanimûm heroum, pueri, innuptæque puellæ, Impositique rogis juvenes ante ora parentum: Quam multa in sylvis autumni frigore primo Lapsa cadunt folia; aut ad terram gurgite ab alto Quam multæ glomerantur aves, ubi frigidus annus Trans pontum fugat, et terris immittit apricis. Stabant orantes primi transmittere cursum, Tendebantque manus, ripa ulterioris amore. Navita sed tristis nunc hos nunc accipit illos; Ast alios longe submotos arcet arena. Æneas, miratus enim, motusque tumultu,
Dic, ait, o virgo, quid vult concursus ad amnem? Quidve petunt animæ? vel quo discrimine ripas Hæ linquunt, illæ remis vada livida verrunt? Olli sic breviter fata est longæva sacerdos: Anchisa generate, deûm certissima proles, Cocyti stagna alta vides, Stygiamque paludem, Di cujus jurare timent et fallere numen.
Hæc omnis, quam cernis, inops inhumataque turba
Portitor ille, Charon: hi, quos vehit unda, sepulti. Nec ripas datur horrendas et rauca fluenta Transportare prius, quam sedibus ossa quierunt. Centum errant annos, volitantque hæc littora circum; Tum demum admissi stagna exoptata revisunt. Constitit Anchisa satus, et vestigia pressit,
« 前へ次へ » |